Weer op twee wielen

Het E-triken de vorige dag was leuk, maar Zoë en ik vonden het op 2 wielen toch nog fijner, en dus kozen we weer voor een tweewieler. Zelf wilde ik graag een onderstuur proberen, dat werd een Nazca Explorer. Zoë kreeg uiteindelijk terug een Challenge Mistral, maar een ander exemplaar dan op dag 1. De beenlengte kon daarbij nog iets korter, maar anderzijds was er geen neksteun.
Omdat we onderweg wel eens wilden wisselen, kreeg ik twee sleuteltjes mee om de afstand van de trapas te kunnen aanpassen.

Na al het gesleutel toch maar vertrokken. Het viel niet mee, de ketting (van beide fietsen) was erg lang, en door het verzetten van de trapas plooide de ketting dubbel aan de achterderailleur, als we naar de hoogste versnellingen schakelden. Toch maar doorgefietst in de wind.

De noordkant van Dordrecht hadden we nog niet gezien, dus ging het die richting uit. We planden een picknick aan het water. Het strand zou wat te ver zijn, en ik stippelde een route uit naar een Jumbo om inkopen te doen (vooral "witte puntjes" en boter!) en vandaar naar De Merwelanden, een restaurantje aan een klein meer, waar we ook wel leuk zouden zitten.
Onderweg viel mijn Google Maps even uit (op verkeerd knopje geduwd zeker) en wou Zoë wel gidsen, snel de Merwelanden ingetikt en ze reed al voorop.

Aan een lang stuk naast de autosnelweg gekomen (al vroeg ik me al lichtjes af waarom we daar waren), wilde Zoë wisselen, en haalde ik de sleuteltjes boven. Trapas korterbij gezet, en wisselen van fiets dus. Dat ging behoorlijk goed, dochterlief was direct weer weg op de onderstuur-Nazca!
Tot op het moment dat ik een luide gil achter me hoorde, en Zoë de graskant in donderde. Oeps.
Na de eerste schrik bleek de schade beperkt tot wat schaafwonden. Ze stapte de fiets weer op, maar zei "er is iets mis met het stuur". Inderdaad, het stuur was helemaal naar onderen gedraaid. Gelukkig had ik de sleuteltjes en kon ik het weer goedzetten!

Intussen toch maar op de kaart gekeken, en toen bleek dat we 9 km uit de richting zaten. Er is dus een verschil tussen "Merwelanden" en "De Merwelanden" voor Google Maps...
We wisselden weer van fiets (nog even bijgesleuteld, dat was ik nu toch al gewoon) en fietsten gezwind de brug op, we staken zelfs 2 jonge gasten voorbij op hun gewone fietsen. Zeg nu niet dat je met een ligfiets niet bergop kan fietsen!

Langs een mooi paadje door het groen kwamen we uiteindelijk aan De Merwelanden. Speeltuin, picknicktafels, water, en vooral... koffie. Eerstewerk een bekertje gaan halen, en dan konden we picknicken. De kaas en hesp die we van de ontbijttafel hadden meegenomen waren heerlijk gechambreerd. De zwetende kaas werd tussen een wit puntje geduwd en smàààkte! Nog een slok drinkyoghurt erachteraan, zalig toch.

Zoë had vooral oog voor de eenden.

Ik deed liever een middagdutje.

Na het eten nog even naar de speeltuin, waar een zip-lijn steeds stilviel net boven een vijvertje. Met wat acrobatische toeren (of een handje hulp) lukte het wel om zonder natte voeten weer op het droge te geraken.

Dan was het écht hoog tijd geworden om te vertrekken, want we moesten op tijd weer thuis zijn. Nog een half uurtje rijden. Toen we vertrokken begon het al te druppelen, en even later zaten we in een wolkbreuk. Even geschuild onder een brug, maar dan toch weer vertrokken. Het regende harder en harder. Zoë meldde dat haar iPhone daar niet tegen kon. Ik zei dat ze hem dan maar even onder haar regenjas in haar truitje moest steken, het was niet meer zo ver.

Ik vroeg nog of ze de GPS nog wel hoorde zo.
"Ja hoor! Mijn borsten wijzen me de weg."
Druipnat leverden we de ligfietsen weer binnen, en dan snel de auto in naar huis. Het was een geweldige vakantie met mijn superdochter!

Mama! Een kast!

Dag 2 in Dordrecht: zoals gepland gaan we vandaag elektrische trikes huren.

Voor mij staat een Scorpion E-Trike klaar, en Zoë krijgt een Azub trike met Copenhagen Wheel. De prachtige, rode smartie in het achterwiel verandert een gewone fiets in een E-bike (of -trike). Het elektrische wiel wordt bediend via de bijhorende app.

Het belooft vandaag stormachtig weer te worden, dus trekken Zoë en ik onze moeder-dochter-regenjasjes aan (identiek hetzelfde, het moest maar niet zo'n leuk model zijn) en gaan op stap richting het Nationaal Park De Biesbosch.

Het is relaxed rijden in vergelijking met gisteren: geen evenwicht te bewaren op drie wielen, het gaat lekker vooruit met de elektrische ondersteuning, we hebben allebei een achteruitkijkspiegel, en de draaicirkel is kort!

Al snel komen we toe aan het veer van de Kop van 't Land, waar we onmiddellijk kunnen oprijden. Na een babbeltje met een koppel wereldreizigers met baby in de fietskar en potje op de bagagedrager, staan we aan de Biesbosch.

We volgen de fietsknooppunten door de Noordwaard Polder richting Werkendam, waar we een hapje eten. Mooie asfaltpaden, veel bruggen, water en groen. En wind.

Op de terugweg volgen we meer de zuidelijke kant van de Noordwaard Polder, en dan plots, in de middle of nowhere, hoor ik Zoë achter me roepen: "Mamaaa!!! Er is een kast!".
Ik dacht even dat ik het fout begrepen had, maar nee.

Tot mijn grote verwondering staat daar inderdaad een eenzame kast langs de weg, met allerlei spulletjes te koop ten voordele van het goede doel (Mercy Ships): huisgemaakte jam, oorbellen, schalen, en een leuk setje glazen en fles in 100% gerecycleerd glas, Zoë was er direct gek op.

Helaas is niet elke bezoeker even eerlijk, aan de kast hing dan ook de eufemistische boodschap:"Lieve mensen, hartelijk dank dat u ons goede doel wilt steunen door deze producten te kopen. Helaas wordt er wel eens vergeten te betalen. Jammer, want dit gaat ten koste van de hulpbehoevende mens in Afrika".

Wij doen natuurlijk gewoon onze centjes in het vastgetapete kluisje, en binden de goodies vast op de fiets, en de jam in mijn rugzakje.

Verderop kruipen we even op een uitkijktoren en genieten van het uitzicht. Veel water en dreigende wolken.

De hemelsluizen gaan open, maar gelukkig houdt de kartonnen doos het uit. Vlak voor we weer op het veer stappen aan de Kop van 't Land is er nog tijd voor een bord poffertjes in de Brabantse Biesbosch, waar de harige kippen en hanen vrij rondlopen tussen de tafeltjes.

Net voor 17u leveren we onze trikes weer in. We kunnen nog een half uurtje gaan shoppen denken we, en parkeren snel kortbij het centrum. En dan blijkt dat het donderdag koopavond is, en de winkels tot 21u geopend zijn. We rennen om 19u30 nog snel door de Primark, maar dan moeten we echt vertrekken.

Eerst inchecken in hotel De Watertoren: de ándere oude watermolen van Dordrecht! Dit hotel is veel kleinschaliger dan Villa Augustus, waar we gisteren logeerden. We hebben het geluk om kamer 6 te krijgen: de hoogste kamer. Het koepelvormige plafond is eigenlijk de bodem van  het oude betonnen waterreservoir, uniek! Door de kleine ruitvormige raampjes hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. En heel attent van het hotel, er ligt een oude verrekijker klaar op het nachtkastje om rond te loeren.

Even opfrissen, en dan rijden we naar het vegetarische restaurant De Kop van 't Land, waar ons een feestelijk menu wacht. Smakelijk!

Moeder-dochter-reisje

Ik wou het al lang eens doen, een (kort) reisje met mijn grote dochter. Ineens werden de plannen concreet en vertrokken we voor drie dagen ligfietsen naar Dordrecht!

Waarom ligfietsen? Tja. Watersport was ook nog een ideetje, maar ik vond zo niet direct iets. En Zoë vond het ook wel een goed idee.

Waarom Dordrecht? Simpel, omdat de ligfietsverhuurwinkels niet dik gezaaid liggen. Even googlen, bekijken welke modellen ze verhuren, dan op de kaart kijken (een fijne omgeving met wat water en groen is mooi meegenomen) en een hotel boeken, zo simpel kan het zijn.

Eerst nog wat gaan shoppen, en 's middags gingen we dan naar Maia Dordrecht voor een eerste dagje ligfietsen. Voor Zoë was het de eerste keer, maar zelf ben ik ook een bijna-newbie op een ligfiets. Die 34.000 gereden kilometers in de WAW tellen niét mee als ligfietservaring, besef ik. En dat ene uurtje een paar jaar geleden ook niet echt.

Het was even zoeken voor een geschikte ligfiets voor onze niet-zo-lange benen. Voor mij werd een Flevobike GreenMachine bovengehaald (Ha! daar had ik drie jaar geleden al een uurtje op gefietst!), voor Zoë werd het een Challenge Mistral.

Na enkele pogingen zag ik haar humeur al dalen, maar op karakter probeerde ze het nog een keertje, en fietste dan mooi stabiel weg. Oké, we konden vertrekken!

Mijn smartphone deed dienst als GPS, en ik had al snel spijt dat ik mijn ligfietsers.be shirt niet bijhad. De zakjes vooraan (i.p.v. op de rug, zoals bij gewone fietstruitjes) zijn onontbeerlijk op een open ligger. Tja, het werd dan maar behelpen, gsm in de broek dus.

Omdat de ligfietsen voor 17u weer binnen moesten zijn, werd het een kort toertje van 22 km. Dat was zeker genoeg, want dochterlief had nog geen "ligvlees" gekweekt, en we moesten het nog twee dagen volhouden!

Dochterlief voelde zich al snel erg op haar gemak op de Challenge, de vering was de max, de kopsteun werd ook geapprecieerd, enkel jammer dat er geen achteruitkijkspiegel op stond. Dat had mijn GreenMachine dan weer wel. Ik vond het wel onhandig dat het stuur net niet helemaal vertikaal wegklapte, waardoor ik nog steeds wat achteruit hing als ik moest afstappen of manoevreren.

De fietspaden waren prachtig, het fietsen relaxed. Toen kreeg ik wel zin in een koffietje en kijk! De Theetuin!

Helaas.

Zoë had het intussen ook al gemerkt.

Deze steiger was niet meer in goede staat:

Nederland heeft dan wel goede fietspaden, maar cafeetjes zijn er toch minder dan in België. Uiteindelijk vond ik mijn koffie pas om 16u30 ergens in het centrum. In een veredelde frituur. En toen kreeg Zoë zin in een kroket, maar er was eigenlijk geen tijd meer. Maar we bestelden dan uiteindelijk tóch nog een kroket, snel opgesmikkeld voor de deur (terwijl ik het slot van de fietsen losmaakte), en we waren nog op tijd terug. Klokslag 17u brachten we de fietsen binnen bij Maia. Héhé.

Het ligfietsvirus had weer een extra slachtoffer gemaakt... (of twee).

Tijd om nog even te gaan shoppen en dan naar het hotel van Villa Augustus, gevestigd in de oude watertoren van Dordrecht. Vanuit onze kamer keken we uit over de prachtige moestuin van het hotel. Aan de andere kant kijkt het hotel uit op het Wantij, een waterweg die helemaal tot aan het oude stadscentrum van Dordrecht gaat. Je kan vanuit het hotel zelfs een boottochtje maken naar de oude stad, maar daarvoor waren we niet naar hier gekomen natuurlijk.

Na een beetje relaxen op de kamer gingen we dan te voet naar het centrum (met de auto geraak je daar toch nergens) om sushi te eten. Helemaal overeten zijn we dan via de oude haven teruggewandeld naar ons hotel. Morgen weer een dag, maar dan op drie wielen!