Adrenalinejunkie

15 mei 2018

Vandaag wat stressmomentjes gehad, die ik zonder uitzondering allemaal aan mezelf te danken heb.

Het eerste uur verloopt erg vlot. Ik kan een stukje grote baan afsnijden, en de kleinere wegen zijn zelfs mooi en goed berijdbaar. Ik rij een heel stuk naast een rivier of kanaal, mooi. Maar dan hapert de Duitse machine. Mijn route wijst me naar een offroad weg (en daar doen we niet aan mee), dus ik ga de andere kant op. Om een tijdje later hopeloos in nog veel ergere hobbelpaden te belanden: grindwegen, karrensporen, single track, zelfs kasseien vind ik op mijn weg.

Nog niet helemaal uitgehobbeld kom ik aan een onmogelijk fietshekje, waar de man van de gemeentedienst net het fietsbordje komt schoonmaken met een borstel op een lange steel. Deutsche Gründlichkeit.

Ten zuiden van Bremerhaven moet ik de Wezer oversteken. Maar een gezellig café ben ik nog niet gepasseerd, en de kilometers tikken aardig aan.

Ik stop zelfs aan een mobilhome-standplaats met laadpaal, maar dan blijkt het enkel voor campingstekkers te zijn, fout model dus. Miserie miserie. Zuinigjes rij ik verder naar het veer, en hoor dan iets kletteren in mijn achterwiel. Ik stop uiteindelijk aan het veer. De boot is nog ver, dus ik schroef mijn achterste er alvast af. Als een volleerde garagist leg ik me op mijn rug om de schroefjes aan de onderkant los te schroeven (sorry, dat lukt me niet op de tast). De camionchauffeur achter me doet geen moeite om een handje toe te steken. Het gerammel blijkt veroorzaakt door de losgekomen kabel van het achterlicht. Mm, toch maar (laten) vastsiliconeren als ik thuis ben.
Ik stop de kabel weg, en schroef snel de staart weer op de waw voor de veerboot er is.
Nog 5 km aan de conditie werken met een platte batterij, en dan de beloning! Cappuccino met kaastaart.

Onderweg geniet ik van de vele rododendrons die overal in bloei staan. Dan is er één tuin die toch wel geweldig overdrijft. Het blijkt een rododendronkweker te zijn.
Rond het Zwischenahner Meer zijn er veel restaurants en hotels, maar het is me wat te mondain, en ik peddel lustig verder. Daarna kom ik op de "Kleinbahn-Wanderweg", in België zouden we dit een fietsostrade noemen. Je weet wel, een kaarsrechte fietsweg (meestal op een oude spoorlijn), regelmatig onderbroken door hekjes.

Het is lekker koel daar, ik geraak door de hekjes, de asfalt is niet te hobbelig, en het aantal oversteken blijft tamelijk beperkt. De kilometers vliegen erdoor, en voor de tweede keer vandaag rij ik de batterij leeg. Rond Friesoythe slaag ik erin om nog 10 km ongemotoriseerd rond te banjeren (o.a. dankzij een gesloten restaurant, een verkeerd ingegeven adres, en kuren van Google Maps die me een soort autosnelweg in tegenrichting wil opsturen). Uiteindelijk land ik alweer in een... McDonalds. Intussen is het 18u20. Ik wil nog een stukje rijden en google een hotel 40 km verderop. Dan blijkt dat ik voor 20u moet inchecken. Dat lukt niet. Ik reken uit, kies een hotel 27 km verder, laat de batterij 40 minuten laden, en vertrek om 19u05. Ik fiets me de ziel uit het lijf, en stuik om 19u58 binnen op het terras van het hotel, waar de gasten me een beetje verbaasd aankijken.

Eigenlijk... besef ik dat ik het gewoon leuk vind om de grenzen op te zoeken. Te kieskeurig zijn voor een café of restaurant, of nog niet willen stoppen na 50 km, of 's avonds per sé nog 27 km verder willen rijden i.p.v. een hotel korterbij te boeken.

Een blik op de landkaart leert dat we dichter bij huis komen. Nog drie dagen fietsen, en vrijdagavond zijn we thuis!