Safety First

14 mei 2018

Ik ben moe. Alweer te vroeg wakker geworden, en daarna nog een sessie bijgeslapen. De was moet worden opgevouwen, en op de een of andere manier heb ik moeite om terug georganiseerd te geraken.

Kasseien, nee bedankt.

Eens vertrokken vervloek ik de Duitse fietspaden in mijn rammelbak. Ik voel me (net zoals in België) een tweederangsburger als fietser. Het fietspad naast de grote baan zit vol hobbels van boomwortels. Als ik dan toch een mooie kleinere asfaltweg neem, gaat die na een tijdje zonder waarschuwing over in rammelend onverhard. Mijn toevallig gestrekte knie slaat door en doet zeer. Het onverhard verandert nu in Parijs-Roubaix-kasseien, en leidt door een kasteel, door het bos, naast het water. Heel mooi, maar ik kan er niet van genieten als ik dooreen gerammeld word. Ik draai de WAW 180° en zoek betere wegen op.

Soms neem ik de rijweg (heerlijke asfalt), ingespannen mijn spiegels in het oog aan het houden voor dreigende achterliggers, en de weg voor mij voor eventuele uitwijkmogelijkheden. Dit is niet leuk.

Safety First!

Aan de Einfelder See rij ik langs het strand. Een klas kinderen speelt in het zand en op een rots, allemaal met fluovestjes aan! Alles voor de veiligheid...
Uiteindelijk vind ik in Neumunster eindelijk eet- en laadgelegenheid. Ik kies het "Skandinavisches Frühstück". Heimwee?

Tussen Neumunster en Glückstadt is het weer heerlijk vlammen. Eerst heb ik prima landelijke wegen met goede asfalt, en daarna  een 70 km-weg. Omdat het vrij rustig is, voel ik me toch redelijk veilig op de rijbaan.

Een mooi kader

Ik heb het dakje van de waw op de neus gezet, maar moet het stevig vasthouden als een vrachtwagen me kruist, anders vliegt het weg. Het is bakken in de zon, en ik bedenk dat op deze wegen het kleedje wel even uitkan. Lekker decadent cruise ik in bikini tegen 37 km/h over Duitse wegen. Even voor Glückstadt zorg ik dat ik weer deftig ben, en kies een terrasje uit op het marktplein.

Dan gaat het naar de veerboot die me de Elbe zal overzetten. Ik rij de gigantische file auto's voorbij over het fietspad. Net vooraan gekomen, springt het licht op groen! Dat is timing. Er kunnen amper 40 auto's op de boot, de laatsten parkeren zich zelfs dwars om er nog op te kunnen. Ik heb medelijden met de mensen in de file.

Relaxed haspel ik de laatste 30 km af naar het Forsthaus-Ferienhotel am Dobrock in Wingst. Ietsje chiquer, maar er was korting op vandaag. Ik heb een complete miscommunicatie met de hotelmedewerker omdat ik maar blijf switchen tussen Duits en Engels, en hij het ook niet meer weet. Maar het eten was lekker, en de waw heeft een vorstelijk plekje in de schuur. Meer moet dat niet zijn!