Moeder-dochter-reisje

Ik wou het al lang eens doen, een (kort) reisje met mijn grote dochter. Ineens werden de plannen concreet en vertrokken we voor drie dagen ligfietsen naar Dordrecht!

Waarom ligfietsen? Tja. Watersport was ook nog een ideetje, maar ik vond zo niet direct iets. En Zoë vond het ook wel een goed idee.

Waarom Dordrecht? Simpel, omdat de ligfietsverhuurwinkels niet dik gezaaid liggen. Even googlen, bekijken welke modellen ze verhuren, dan op de kaart kijken (een fijne omgeving met wat water en groen is mooi meegenomen) en een hotel boeken, zo simpel kan het zijn.

Eerst nog wat gaan shoppen, en 's middags gingen we dan naar Maia Dordrecht voor een eerste dagje ligfietsen. Voor Zoë was het de eerste keer, maar zelf ben ik ook een bijna-newbie op een ligfiets. Die 34.000 gereden kilometers in de WAW tellen niét mee als ligfietservaring, besef ik. En dat ene uurtje een paar jaar geleden ook niet echt.

Het was even zoeken voor een geschikte ligfiets voor onze niet-zo-lange benen. Voor mij werd een Flevobike GreenMachine bovengehaald (Ha! daar had ik drie jaar geleden al een uurtje op gefietst!), voor Zoë werd het een Challenge Mistral.

Na enkele pogingen zag ik haar humeur al dalen, maar op karakter probeerde ze het nog een keertje, en fietste dan mooi stabiel weg. Oké, we konden vertrekken!

Mijn smartphone deed dienst als GPS, en ik had al snel spijt dat ik mijn ligfietsers.be shirt niet bijhad. De zakjes vooraan (i.p.v. op de rug, zoals bij gewone fietstruitjes) zijn onontbeerlijk op een open ligger. Tja, het werd dan maar behelpen, gsm in de broek dus.

Omdat de ligfietsen voor 17u weer binnen moesten zijn, werd het een kort toertje van 22 km. Dat was zeker genoeg, want dochterlief had nog geen "ligvlees" gekweekt, en we moesten het nog twee dagen volhouden!

Dochterlief voelde zich al snel erg op haar gemak op de Challenge, de vering was de max, de kopsteun werd ook geapprecieerd, enkel jammer dat er geen achteruitkijkspiegel op stond. Dat had mijn GreenMachine dan weer wel. Ik vond het wel onhandig dat het stuur net niet helemaal vertikaal wegklapte, waardoor ik nog steeds wat achteruit hing als ik moest afstappen of manoevreren.

De fietspaden waren prachtig, het fietsen relaxed. Toen kreeg ik wel zin in een koffietje en kijk! De Theetuin!

Helaas.

Zoë had het intussen ook al gemerkt.

Deze steiger was niet meer in goede staat:

Nederland heeft dan wel goede fietspaden, maar cafeetjes zijn er toch minder dan in België. Uiteindelijk vond ik mijn koffie pas om 16u30 ergens in het centrum. In een veredelde frituur. En toen kreeg Zoë zin in een kroket, maar er was eigenlijk geen tijd meer. Maar we bestelden dan uiteindelijk tóch nog een kroket, snel opgesmikkeld voor de deur (terwijl ik het slot van de fietsen losmaakte), en we waren nog op tijd terug. Klokslag 17u brachten we de fietsen binnen bij Maia. Héhé.

Het ligfietsvirus had weer een extra slachtoffer gemaakt... (of twee).

Tijd om nog even te gaan shoppen en dan naar het hotel van Villa Augustus, gevestigd in de oude watertoren van Dordrecht. Vanuit onze kamer keken we uit over de prachtige moestuin van het hotel. Aan de andere kant kijkt het hotel uit op het Wantij, een waterweg die helemaal tot aan het oude stadscentrum van Dordrecht gaat. Je kan vanuit het hotel zelfs een boottochtje maken naar de oude stad, maar daarvoor waren we niet naar hier gekomen natuurlijk.

Na een beetje relaxen op de kamer gingen we dan te voet naar het centrum (met de auto geraak je daar toch nergens) om sushi te eten. Helemaal overeten zijn we dan via de oude haven teruggewandeld naar ons hotel. Morgen weer een dag, maar dan op drie wielen!