Laagvliegerstocht 2019: een impressie

Een fijne verrassing deze week: de Liggende Fietser heeft zijn camerabeelden van de Laagvliegerstocht verwerkt tot een knap filmpje: een mooi aandenken aan een mooie dag

Bedankt, Ronny!

Laagvliegerstocht 12 mei 2019

Laagvliegerstocht 2019

Na drie jaar meerijden met de tochten van LIA (Liggers Antwerpen), LiLi (Limburgse Liggers) en WOL (West- en Oost-Vlaamse Liggers) begon het te kriebelen om zelf ook eens een toertocht te organiseren. Terwijl in Limburg elke maand een tocht georganiseerd wordt, en in "de Vlaanders" ook (bijna), was het in het centrum van het land erg rustig op toergebied. Pas in 2015 werd LIA opgericht, hun maidentocht in Lier was voor mij zeer memorabel, gezien het mijn allereerste toertocht was met de WAW.

Gezien ik op amper 10 km van onze nationale luchthaven woon, was het ook niet moeilijk om een thema te kiezen: de Laagvliegerstocht. Nee, niet in de betekenis van de snelrijdende, niets op hun weg ontziende aso's, maar gewoon letterlijk: we zouden de laagvliegende (opstijgende en landende) vliegtuigen spotten, en bijna even leuk, de vliegtuigspotters spotten.

Na een aarzelend begin van de inschrijvingen (zowat iedereen gaf forfait wegens anders bezigheden, voornamelijk Moederdag, waarvan ik me niet eens bewust was dat het op die 12e mei viel) en wat extra reclame op het Ligfietstreffen in Kiewit, ging het de laatste week erg hard en stonden we uiteindelijk met 14 aan de start. Geen tweewielers deze keer, enkel velomobielen en trikes. Johan was zelfs zo attent om meiklokjes mee te brengen voor me!

Na een koffietje en zelfgebakken koekjes konden we op weg. De zon scheen niet, maar het bleef toch al droog. We hadden veel geluk met de wind. Via Nederokkerzeel ging de route recht door de velden richting de verkeerstoren in Zaventem. Door de noordoostenwind stegen de vliegtuigen op in onze richting en konden we ze goed bewonderen. De eerste stop was aan de nieuwe spottersplaats 25L/07R, vlakbij het terugkeercentrum 127bis in Steenokkerzeel. Pas in 2018 ingehuldigd, en een groot succes bij vliegtuigspotters. Het was prachtig om de vliegtuigen zo vlakbij te zien opstijgen.

Via een stuk van mijn vertrouwde woonwerkroute kwamen we dan door Zaventem dorp, en zo naar de luchthaven. Vanop de brug hadden we een goed zicht op de bedrijvigheid. Het afzetten en oppikken van passagiers is intussen zeer strikt gereglementeerd, met de fiets geraak je er niet meer bij. Na een lange klim en bijhorende afdaling kwamen we dan aan 't Hofke van Machelen voor de middagstop. Op het groot grasveld naast de taverne was er plaats zat voor alle velomobielen en trikes. Er werden snel twee stoelen bijgezet (ik had maar voor 12 gereserveerd) en we lieten het ons smaken.

Via de rode fietsersbrug over de E19 in Vilvoorde reden we door Melsbroek naar Steenokkerzeel om dan even halt te houden bij het monument voor de vliegtuigcrash van Berg-Kampenhout. in 1961 stortte daar een Boeiing 707 neer en lieten 73 mensen het leven, waarvan één op de grond.

Even verder werden we bij Johan in de tuin uitgenodigd voor een heerlijk glaasje spuitwater-uit-de-kraan. De zon kwam erdoor, het was heerlijk op het terras. We passeerden daarna nog door de golf van Kampenhout via de prachtige Wildersedreef met zijn honderd jaar oude platanen, scheefstaand door de dominante westenwind.

Deze geslaagde eerste Laagvliegerstocht werd afgesloten met een heerlijk hoorntje schapenijs bij Schapenmelkerij 't Galgenveld.

Voor het afscheid had Jan nog een verrassing in petto! Zijn raadselachtige nickname op het ligfietsforum "Albizia" werd nu verklaard. Jan had voor alle aanwezigen een klein plantje bij. Deze Albizia, ook wel Perzische slaapboom genoemd, heeft fijne gevederde bladeren die 's nachts dichtvouwen, vandaar de naam. In de zomermaanden bloeit hij met  mooie lichtroze bloemen. Ik ben superbenieuwd!

Route Laagvliegerstocht 2019

De nieuwe wegcode

Op 31 mei 2019 gaat de vernieuwde wegcode in. De veranderingen hebben impact op velomobielen. Zo worden rijwielen, smaller dan één meter, gelijkgesteld met fietsen.

Reportage op VRT News (ze spreken enkel over bakfietsen, maar de zeldzame andere rijwielen, zoals velomobielen, vallen hier ook onder natuurlijk)

Ik heb deze ochtend alvast geoefend:

Chicken alert!

Wij hebben al jaren kippen. Vroeger gewone kippen, maar sinds enkele jaren Chabo kippen: Japanse krielkippetjes met belachelijk korte pootjes.
Omdat het leven in een afgesloten hok toch ook maar niets is, mogen onze kippen overdag vrij rondlopen. En dan willen ze wel eens gaan buurten, aan de overkant van de straat of zo.

Het leven van een vrije kip is natuurlijk wat onvoorspelbaarder. Vorige week waren ze nog met 7, en nu nog met 6. Arme Nonkel Tok II. Verdwenen.

Dat heb je natuurlijk met kippen en hanen: de pikorde. En er is altijd een haantje de pineut.

Ligfietstreffen Kiewit 2019

Het jaarlijkse ligfietstreffen vond dit jaar plaats in Kiewit bij Hasselt.
Altijd weer iets om naar uit te kijken. Ik mag mezelf nu bijna vier jaar ligfietser noemen, en begin meer en meer gezichten te (her)kennen. Ook al zien we mekaar hoogstens enkele keren per jaar, het schept een band.

De sfeer was goed, het eten ook, en de routes (zoals altijd in Limburg) erg mooi.
Ik hoefde zelfs geen filmpje te maken, want Wim Blomme (veloliggers.be) heeft een meesterwerk gemaakt, dat ik hieronder graag deel.
Al was het nu ook weer niet nodig om mijn BMWAW concurrentie aan te doen met zijn Jaguar-Alleweder...

Danku Wim!

Earth hour

Earth Hour (in Nederlandstalige gebieden ook bekend als Het Uur der Aarde) is een internationaal evenement dat huishoudens en bedrijven oproept om de verlichting en andere elektrische apparatuur in hun huis voor 1 uur te doven. Het evenement vindt elk jaar eind maart plaats, in het weekeinde, waarin de Zomertijd ingaat.

Sinds enkele jaren organiseert Ronny die laatste donkere avond de Earth hour tocht, om de lente-temperaturen te combineren met een een deftig uur voor een rit in het donker.
De Earth Hour tocht is een vaste waarde op mijn kalender geworden.

Ik hou ervan om 's avonds rond te rijden met de WAW, als de mensen verdwenen zijn en enkel de rust van de nacht overblijft. Naar het schijnt is de rit ook de moeite om overdag te rijden, want veel hebben we er niet van gezien :-)

Een geluk bij een ongeluk

Het was bijna de laatste winterrit van het seizoen, toen ik eindelijk de moed had om weer een keertje mee te rijden met mijn collega's van de Wielertoeristen Blosom Meerbeek. Niet met mijn koersfiets, daarvoor was het nog véél te koud!

's Winters mag ik met de WAW achteraan bollen als bezemwagen. Lekker warm in mijn bakje toekijken hoe de anderen verkleumen in de snijdende wind :-)
Onze vaste route gaat langs de vaart Leuven-Mechelen, om dan langs de oevers van de Nete een sprintje te trekken naar Duffel, waar café De Pelikaan de beste warme chocomel serveert.
We rijden dan terug langs de Dijle, waar een van de koersfietsen lek rijdt.

Vervangen van een lekke band, er zijn ergere omstandigheden.

We vervolgen onze weg langs de Dijle tot Muizen, en dan gaat het weer terug naar de vaart.
Bovenop de brug over de Dijle hoor ik vooraan plots een hard lawaai, en merk dan dat mijn voorste tandwiel doorslipt. Ik heb nog een behoorlijke vaart, dus kan van de brug naar beneden bollen tot aan een rustiger plekje om te stoppen.

Etienne had het voorste tandwiel net nog vervangen, het kan dus niet versleten zijn. Maar wat is het dan wel?
De neus moet eraf, niets aan te doen. Gelukkig ben ik niet alleen, en heb ik hulp genoeg. Het is al snel duidelijk: de kettingbuis vooraan is losgekomen, en hangt over het tandwiel. Zo werkt het natuurlijk niet!

Wat klopt er niet?

Bij ligfietsen wordt er vaak gebruik gemaakt van kettingbuizen: sterke kunststof buizen om de ketting te geleiden, en om de rijder (en zijn kleding) te beschermen. De ketting van de WAW is zelfs drie keer zo lang als een gewone fietsketting. De trapas staat helemaal vooraan en het aandrijftandwiel helemaal achteraan. De ketting loopt dus over kettinggeleiders (tandwieltjes) en door kettingbuizen waar nodig. Het is een persoonlijke keuze, sommigen willen helemaal geen kettingbuizen, anderen wel.

De buis was behoorlijk beschadigd

Ik beslis om de buis er af te (laten) knippen. Ik heb enkel een klein kniptangetje bij me. Een van de fietsvrienden begint er direct aan. Dan passeert er een bereidwillige buurvrouw, die snel een aardappelmesje gaat halen. Even later is ze ermee terug, en nu gaat het een pak vlotter, op één twee drie is de buis doorgesneden.

Hulpverleners en ramptoeristen

Oké, de neus van de WAW gaat er weer op, en we kunnen verder. Ik ben heel blij dat ik dit toevallig nu voorhad, en niet wanneer ik alleen onderweg naar het werk ben in de regen. Het zou dan ook wel gelukt zijn, maar het is toch prettiger als je in gezelschap bent van mensen die altijd klaar staan om te helpen.

Terug op weg, en ik merk het direct: de WAW vliegt weer vooruit. Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar een kettingbuis geeft weerstand. Punt.
Het ongelukje is snel verholpen onder een stralende lentezon, en de extra weerstand die ik de voorbije week voelde is weg!

Altijd een beetje onnozel doen...

Nooit waren we langer gescheiden...

Eind januari fietste ik de WAW naar EMVelomobiel voor de laswerken aan de gescheurde trapboom. Normaliter zou het op een week klaar moeten zijn, maar helaas bleek de lasser niet meer beschikbaar en moest Etienne op zoek naar iemand anders.
Zo werden het uiteindelijk 3 héél lange weken in de file naar Brussel.

Na meer dan 3 jaar velomobielen ben ik zo'n mietje geworden dat ik in de winter niet meer op een tweewieler kruip, en al zeker niet op een bukfiets. Eén keer heb ik de moed gehad om de E-bike van de dochter te lenen voor een ritje Brussel. 40 km moest de batterij toch wel aankunnen zeker. Niet dus, op het werk toegekomen had ik nog één blokje over van de 6, en geen lader meegenomen natuurlijk. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen, maar niet voor herhaling vatbaar.

Zaterdag 9 februari was het dan eindelijk zover. Ik mocht de WAW gaan halen!
De trapboom was gelast, en met nieuwe roulementjes in het achterwiel, nieuwe ketting en voorste tandwiel kon de WAW er weer even tegen. En Etienne had nog een extra kettingbuis vooraan toegevoegd. Bon, het zal wel properder zijn zeker.

Toen ik vertrok voelde ik toch wat extra weerstand en geluid. Of was het mijn (al zeer matige) conditie die na drie weken filerijden nu hélemaal verschrompeld was? Niet getreurd, ik fietste gauw naar Maasmechelen, waar ik kon aansluiten bij de traditionele Koudetenentocht van de Limburgse Liggers. De ravioli was al besteld, ik kon meteen de voeten onder tafel steken!
Het werd nog een heerlijke rit in een aarzelend lentezonnetje.

Even bij Rik langs, maar die was niet thuis.

Maar weet je wat ik éigenlijk nog de zaligste momenten vind van zo'n dagje met de WAW naar Limburg? De laatste uren van de terugrit.

Als het 's avonds donker is geworden en ik op een onchristelijk uur over verlaten straten en wegen peddel in mijn bakje, overvalt me een volmaakte rust. Het landschap glijdt rustig voorbij, ik fiets me warm, zonder me overdreven in te spannen. Zolang de batterijen (motor en licht) niet onverwacht leeg geraken is het puur genieten. Heerlijk toch?

Ergens onderweg stond een WAW te schitteren aan de kant van de weg met al zijn lichtjes, terwijl zijn eigenaar aan de overkant van de baan in het donkere veld... een plasje deed.