maandag 28 mei 2018

Meiser-deadlock

Deze ochtend was het weer goed mis.

In de Standaard las ik de verklaring:
"Vanmorgen is de volgende fase in de renovatie van de tunnels van het Reyerscomplex opgestart. De Meisertunnel richting Brussel is opnieuw open voor het verkeer, maar nu starten de werken in de Reyers-Montgomerytunnel in beide richtingen en in de Reyers-Meisertunnel richting E40. Die drie tunnels zijn dicht voor het verkeer."

Zelfs met de fiets was er geen doorkomen aan, dus moest ik uitstappen en Meiser te voet oversteken. Maar die paar minuutjes oponthoud verzinken in het niets bij wat die arme automobilisten moeten meemaken!



donderdag 24 mei 2018

Zondvloed

Terug aan het werk deze week, dus ook weer woonwerkverkeer. Met de waw uiteraard!
's Ochtends was het nog zonnig, maar 's avonds kwamen de voorspelde buien.

In Zaventem begon ik al nattigheid te voelen (en dat mag je letterlijk nemen). Ik ben dan even gestopt om de batterij wat hoger te zetten, maar ook daarna was de ellende nog lang niet gedaan. Toen het water boven het voetengat kwam, zat ik dus gewoon in bad. Drie keer heb ik een modderbadje mogen nemen.

Met een beetje regen is een velomobiel fijn.
Maar als de plassen meren worden, ben je beter af met een mountainbike.

Een natte samenvatting:


vrijdag 18 mei 2018

België is nog zo slecht niet!

18 mei 2018

De laatste rit van mijn Volvoboot-reis. Ik hoef geen "scenic" routes meer, en rij rechttoe rechtaan naar huis.

Maar als ik een wei met rare beesten zie, moet ik echt even stoppen.

Wat ziet er nog dwazer uit dan een lama? Een geschoren lama!
In Nederland zijn de verbindingen prima, zo passeer ik vlot langs de ring van Eindhoven. De fietsverkeerswisselaar aan de "Berenkuil" is de betere uitvoering van de tunneltjes van Kampenhout-Sas. Verder gaat het saai rechtdoor, en in Valkenswaard zijn er dan toch wat teveel verkeerslichten naar mijn zin.
Een klasje schoolkinderen reageert enthousiast als ik passeer, dat blijft altijd leuk.


Over de grens met België wordt het brede fietspad smaller, maar het blijft te doen. Gelukkig mag ik verderop langs het kanaal Bocholt-Herentals fietsen, en is het al tijd voor de eerste laadstop.
In Lekker Limburg hoort daar een cappuccino en kaastaart met vers fruit bij.

Het jaagpad langs het kanaal blijkt voor een deel afgesloten en ik moet een stuk omrijden, over mooie fietswegen in het groen weliswaar. En daarna weer tien km langs het kanaal Dessel-Kwaadmechelen.

Eens het Albertkanaal overgestoken in Kwaadmechelen, bevind ik me op bekend terrein en ruik mijn stal. Die route heb ik al vaker gedaan naar de ligfietstochten van de Limburgse Liggers. Het valt me op, België is nog zo slecht niet! Van Tessenderlo naar Averbode fiets ik door natuurgebieden, en vanaf Aarschot kan ik weer langs de Demer rijden.

Maar éérst nog een laatste laadpauze op een terrasje in Aarschot. Ik kan niet kiezen, dus neem ik een Omer én een pannenkoek.
Een half uurtje later stap ik voor de laatste sessie in de waw en scheur naar huis!










Eindigen in schoonheid

17 mei 2018

Ik sta moe op. Telkens weer in- en uitpakken, laadplekken zoeken, en alle stress door onnozelteiten eisen hun tol. Voor vandaag heb ik niet echt een route gepland, er is enkel het vaag idee dat ik toch een mooi stukje van de Veluwe moet zien. Onderweg kom ik knooppunten tegen, ik volg die even tot ze de verkeerde richting uitgaan, en verlies dan veel tijd met de anwb fietsrouteplanner. Als ik in de schaduw van een auto ga zitten om beter op mijn schermpje te kunnen zien, komen twee politieagenten bezorgd vragen of alles oké is. Zo lief!

De Veluwe is mooi. Ik maak wel teveel omwegen, en de fiets lijkt zwaar te trappen. Weer een probleem of ben ik gewoon moe? Na 45 km stop ik al voor een laadpauze. En dan krijg ik een idee. Ik ga op bedevaart naar de Posbank, bekend van de geweldige velomobiel-blog Mooi Geel Is Niet Lelijk. Een prachtig uitzicht, en daarna een geweldige afdaling over heerlijk asfalt. Beneden gekomen stop ik maar meteen voor het traditionele appelgebak (zo hoort dat bij Mooi Geel). Bij een cappuccino geniet ik van de prima WiFi en reserveer mijn allerlaatste hotel, 65 km richting België.

Genoeg omwegen gedaan, nu volg ik gewoon Google Maps. Of toch niet, want onderweg kom ik enkele keren dezelfde fietser tegen die me aanraadt de fietssnelweg naar Nijmegen te nemen. De verbindingen tussen de fietsroutes lijken bijna op- en afrittencomplexen van autosnelwegen, en ik verlies vaak tijd omdat ik weer de verkeerde afslag neem.
Het RijnWaalpad is een snelfietsroute tussen Arnhem en Nijmegen en werd op 3 juli 2015 geopend. Ik ben zwaar onder de indruk! Het filmpje is niet van mezelf, ik vond deze timelapse van ene Masayuki Akamatsu op youtube. Kijk en watertand:


In Nijmegen maak ik de avondspits mee, en zelfs op de brede fietspaden durft dat tot een beetje files te leiden. Op bijna alle kruispunten heeft de fietser voorrang. Dit is gewoon het einde. Nu nog de andere fietsers weghouden :-)

Mijn laatste hotel van deze vakantie blijkt een schot in de roos. De Brabantse Hoeve in Volkel is een authentieke boerderij, en ik heb het geluk in De Bedstee te mogen slapen. Zo knus! Mijn naam hangt zelfs op een tegeltje op de deur (van GDPR hebben ze hier nog niet gehoord). Vriendelijke mensen, de waw mag in de living slapen, en ik eet nog een lekkere aspergesoep met een blonde La Trappe erbij.

En morgen hoef ik alvast geen hotel meer te zoeken. Terug in mijn eigen bedje!

donderdag 17 mei 2018

Oeps... foutje

16 Mei 2018

Het miezert een beetje 's ochtends. Als ik vertrek hoor ik een slepend geluid onder de stoel. Ik stop en herschik de bagage. Oef, het geluidje is weg.
De Duitse wegen zijn glad, de fietspaden minder. Als ik weer een keertje “braaf” ben en op het fietspad rij, rammel ik door mekaar op een gruwelijk stuk boomwortels. Daarna hoor ik een schurend krakend geluid onder/achter de stoel, enkel als ik trap. Dit is niet oké. 

Ik stop en wil de staart eraf schroeven. Maar dan bedenk ik me, en besluit toch eerst naar de kettingrol onder het stoeltje te kijken. Alle bagage moet wel uit de fiets daarvoor. En ja, de as van de kettingrol is losgekomen, de schroef ligt ernaast. Oké, niks ernstigs dus. De stoel moet er ook nog uit. Deze flinke meid vijst alles weer vast. Hopelijk houdt het tot thuis. Ik doe nog een babbeltje met een man en zijn hond in mijn beste Pfaff-Duits, en laadt dan alles weer in.

Ik steek de Ems over, en dan ben ik in Nederland. Vandaag wil ik op tijd laden, en op 55 km stop ik in Exloo voor een broodje kroket.
Richting Giethoorn blijkt de voorziene route over een smal grintpad langs het water te gaan, en de vele tegenliggers nopen me een andere weg te zoeken. Ik passeer kilometers klinkerwegen, daarna een omleiding. Koeien op de weg. Even terug achteruit en geduldig wachten tot ze in hun wei gegaan zijn.
Er staat een strakke wind, en ik besluit om mijn vlag eraf te halen, want de vlaggenstok zwiert zo erg heen en weer dat ik schrik heb dat er iets kapotgaat.  

Het natuurgebied Dwingelderveld is onverwacht mooi! Gladde asfalt en prachtige zichten. Als ik het bos uitfiets zie ik een bord “Koffiestop”. Ik ga onmiddellijk in de remmen. Het huisje met zeteltjes en salontafel ademt gewoon gezelligheid, overal  staan kippendecoraties. Een vriendelijke man en zijn kameraad, allebei met een hoed op, zitten relaxed te babbelen. Het stopcontact staat klaar voor fietsers. Ze hebben zelfs cappuccino én appeltaart!

Giethoorn: bereikbaar per WAW
Weer wat bijgeladen zet ik koers naar Giethoorn, het Venetië van Nederland. Ik moet even zoeken naar het oude centrum, maar mijn geduld wordt beloond, met de waw neem ik de fietsroute over alle smalle bruggetjes, het is net Bokrijk!
Tijdens het avondeten boek ik een hotel 36 km verderop. Het is nog heerlijk rijden in de avondzon. Ik zie een ooievaar vlak naast me opvliegen, wat verder probeert een windsurfer te starten uit het water… het is genieten. In Genemuiden is er een onverwachte veerboot op mijn pad, maar die vaart gelukkig nog. Een beetje getroebleerd door het glas rode wijn en de volle blaas (in combinatie met de klinkerstraten) rij ik een extra rondje in Zwartsluis. 

Maar we hebben weer iets bijgeleerd vandaag: bij het boeken van een hotel, letten we niet enkel op de prijs en de afstand tot de plaats waar we ons bevinden, maar we kijken ook naar de bereikbaarheid per fiets. Een hotel op de autosnelweg is niet zo interessant.

Snelweghotel: minder bereikbaar per WAW
Ik geef Google Maps het adres “Rijksweg N50 3, Zalk”. Daar aangekomen is er geen hotel te zien. Ik begin te beseffen dat het een snelweg-hotel is, en dat ik er 10 km vandaan sta. Ik telefoneer naar het hotel, en gelukkig kan de receptioniste me een straat in de buurt geven, van waaruit ik een veldweg kan inslagen, langs een slagboom fietsen en zo aan het hotel geraken. Oef,  ingecheckt. De ingang is aan de achterkant zeggen ze me, ik kan de fiets daar wel binnenzetten. Hm. Twee deuren, die automatisch dichtvallen, op 2 meter van mekaar. Het is een uitdaging om daar in mijn eentje de waw binnen te krijgen, maar het lukt uiteindelijk toch. En dan komen er een paar Russische gasten aan. Die had ik wel kunnen gebruiken om de deur open te houden…

Het is al 22u, ik bel even naar huis en overloop nog de filmpjes, maar kruip dan in bed, want de WiFi is niet vooruit te branden. 

De volgende ochtend zijn de bouwvakkers al vroeg vertrokken, en blijkt de WiFi prima!

dinsdag 15 mei 2018

Adrenalinejunkie

15 mei 2018

Vandaag wat stressmomentjes gehad, die ik zonder uitzondering allemaal aan mezelf te danken heb.

Het eerste uur verloopt erg vlot. Ik kan een stukje grote baan afsnijden, en de kleinere wegen zijn zelfs mooi en goed berijdbaar. Ik rij een heel stuk naast een rivier of kanaal, mooi. Maar dan hapert de Duitse machine. Mijn route wijst me naar een offroad weg (en daar doen we niet aan mee), dus ik ga de andere kant op. Om een tijdje later hopeloos in nog veel ergere hobbelpaden te belanden: grindwegen, karrensporen, single track, zelfs kasseien vind ik op mijn weg.

Nog niet helemaal uitgehobbeld kom ik aan een onmogelijk fietshekje, waar de man van de gemeentedienst net het fietsbordje komt schoonmaken met een borstel op een lange steel. Deutsche Gründlichkeit.

Ten zuiden van Bremerhaven moet ik de Wezer oversteken. Maar een gezellig café ben ik nog niet gepasseerd, en de kilometers tikken aardig aan.

Ik stop zelfs aan een mobilhome-standplaats met laadpaal, maar dan blijkt het enkel voor campingstekkers te zijn, fout model dus. Miserie miserie. Zuinigjes rij ik verder naar het veer, en hoor dan iets kletteren in mijn achterwiel. Ik stop uiteindelijk aan het veer. De boot is nog ver, dus ik schroef mijn achterste er alvast af. Als een volleerde garagist leg ik me op mijn rug om de schroefjes aan de onderkant los te schroeven (sorry, dat lukt me niet op de tast). De camionchauffeur achter me doet geen moeite om een handje toe te steken. Het gerammel blijkt veroorzaakt door de losgekomen kabel van het achterlicht. Mm, toch maar (laten) vastsiliconeren als ik thuis ben.
Ik stop de kabel weg, en schroef snel de staart weer op de waw voor de veerboot er is.
Nog 5 km aan de conditie werken met een platte batterij, en dan de beloning! Cappuccino met kaastaart.

Onderweg geniet ik van de vele rododendrons die overal in bloei staan. Dan is er één tuin die toch wel geweldig overdrijft. Het blijkt een rododendronkweker te zijn.
Rond het Zwischenahner Meer zijn er veel restaurants en hotels, maar het is me wat te mondain, en ik peddel lustig verder. Daarna kom ik op de "Kleinbahn-Wanderweg", in België zouden we dit een fietsostrade noemen. Je weet wel, een kaarsrechte fietsweg (meestal op een oude spoorlijn), regelmatig onderbroken door hekjes.
Het is lekker koel daar, ik geraak door de hekjes, de asfalt is niet te hobbelig, en het aantal oversteken blijft tamelijk beperkt. De kilometers vliegen erdoor, en voor de tweede keer vandaag rij ik de batterij leeg. Rond Friesoythe slaag ik erin om nog 10 km ongemotoriseerd rond te banjeren (o.a. dankzij een gesloten restaurant, een verkeerd ingegeven adres, en kuren van Google Maps die me een soort autosnelweg in tegenrichting wil opsturen). Uiteindelijk land ik alweer in een... McDonalds. Intussen is het 18u20. Ik wil nog een stukje rijden en google een hotel 40 km verderop. Dan blijkt dat ik voor 20u moet inchecken. Dat lukt niet. Ik reken uit, kies een hotel 27 km verder, laat de batterij 40 minuten laden, en vertrek om 19u05. Ik fiets me de ziel uit het lijf, en stuik om 19u58 binnen op het terras van het hotel, waar de gasten me een beetje verbaasd aankijken.

Eigenlijk... besef ik dat ik het gewoon leuk vind om de grenzen op te zoeken. Te kieskeurig zijn voor een café of restaurant, of nog niet willen stoppen na 50 km, of 's avonds per sé nog 27 km verder willen rijden i.p.v. een hotel korterbij te boeken.

Een blik op de landkaart leert dat we dichter bij huis komen. Nog drie dagen fietsen, en vrijdagavond zijn we thuis!


maandag 14 mei 2018

Safety First

14 mei 2018

Ik ben moe. Alweer te vroeg wakker geworden, en daarna nog een sessie bijgeslapen. De was moet worden opgevouwen, en op de een of andere manier heb ik moeite om terug georganiseerd te geraken.

Kasseien, nee bedankt.
Eens vertrokken vervloek ik de Duitse fietspaden in mijn rammelbak. Ik voel me (net zoals in België) een tweederangsburger als fietser. Het fietspad naast de grote baan zit vol hobbels van boomwortels. Als ik dan toch een mooie kleinere asfaltweg neem, gaat die na een tijdje zonder waarschuwing over in rammelend onverhard. Mijn toevallig gestrekte knie slaat door en doet zeer. Het onverhard verandert nu in Parijs-Roubaix-kasseien, en leidt door een kasteel, door het bos, naast het water. Heel mooi, maar ik kan er niet van genieten als ik dooreen gerammeld word. Ik draai de WAW 180° en zoek betere wegen op.

Soms neem ik de rijweg (heerlijke asfalt), ingespannen mijn spiegels in het oog aan het houden voor dreigende achterliggers, en de weg voor mij voor eventuele uitwijkmogelijkheden. Dit is niet leuk.

Safety First!
Aan de Einfelder See rij ik langs het strand. Een klas kinderen speelt in het zand en op een rots, allemaal met fluovestjes aan! Alles voor de veiligheid...
Uiteindelijk vind ik in Neumunster eindelijk eet- en laadgelegenheid. Ik kies het "Skandinavisches Frühstück". Heimwee?

Tussen Neumunster en Glückstadt is het weer heerlijk vlammen. Eerst heb ik prima landelijke wegen met goede asfalt, en daarna  een 70 km-weg. Omdat het vrij rustig is, voel ik me toch redelijk veilig op de rijbaan.

Een mooi kader
Ik heb het dakje van de waw op de neus gezet, maar moet het stevig vasthouden als een vrachtwagen me kruist, anders vliegt het weg. Het is bakken in de zon, en ik bedenk dat op deze wegen het kleedje wel even uitkan. Lekker decadent cruise ik in bikini tegen 37 km/h over Duitse wegen. Even voor Glückstadt zorg ik dat ik weer deftig ben, en kies een terrasje uit op het marktplein.

Dan gaat het naar de veerboot die me de Elbe zal overzetten. Ik rij de gigantische file auto's voorbij over het fietspad. Net vooraan gekomen, springt het licht op groen! Dat is timing. Er kunnen amper 40 auto's op de boot, de laatsten parkeren zich zelfs dwars om er nog op te kunnen. Ik heb medelijden met de mensen in de file.

Relaxed haspel ik de laatste 30 km af naar het Forsthaus-Ferienhotel am Dobrock in Wingst. Ietsje chiquer, maar er was korting op vandaag. Ik heb een complete miscommunicatie met de hotelmedewerker omdat ik maar blijf switchen tussen Duits en Engels, en hij het ook niet meer weet. Maar het eten was lekker, en de waw heeft een vorstelijk plekje in de schuur. Meer moet dat niet zijn!




zondag 13 mei 2018

Er staat een WAW in de gang

13 mei 2018

Lange tijd lijkt het weer zo'n overgangsdagje te worden (Dat heb ik "altijd" als ik van het ene land naar het andere rij), maar uiteindelijk wordt het toch weer leuk!



De laatste 50 km in Denemarken volg ik een beetje route 8 (behalve als die me teveel richting onverharde wegen met krappe hekjes stuurt), een beetje een route die ik op routeyou vond, en een beetje mijn eigen zin.
Voor de ferry van Rødby naar Puttgarden moet ik eerst alle auto's voorlaten, voor de veiligheid. Ik lig dan maar wat in het zonnetje. Op de boot kan ik de batterij even bijladen. Gelukkig maar, want de eerste 30 km in Duitsland valt er niet veel te beleven.

Als ik over de Fehmarnsundbrücke rij, vraag ik me af of ik nu de pechstrook of het fietspad heb gekozen. Even verder blijkt het inderdaad de pechstrook te zijn, maar kan ik niet meer over de vangrail, sorry. Op het einde van de brug ben ik dan weer blij, want het fietspad eindigt op een nijdige draai tussen een poort, waar ik mogelijk een dik probleem zou gehad hebben.

In Heiligenhafen vind ik een uitstekend terrasje, lekker gegeten, maar helaas sluit de zaak vooraleer mijn batterij helemaal geladen is. Net op het moment dat ik mijn spullen aan het inladen ben, komt een buslading toeristen precies dààr instappen...
Gelukkig had ik alvast een hotel gereserveerd voor vanavond, dat scheelt weer stress.
De fietspaden zijn vaak goed breed, maar soms is het fietspad eerder een trottoir, maar o wee als je dan als fietser op de weg durft te rijden! De auto is hier overduidelijk koning.

Ik zoek vruchteloos nog een laadmomentje. Bij het eerste terras waar ik stop, beginnen wat keffers te blaffen en is mijn goesting direct over. Verder kom ik nog een dubieus campingcafé tegen. En daarna niks meer, behalve kilometers hobbelige offroad weg.

Voorzichtig probeer ik aan het hotel te geraken, maar als het weer offroad dreigt te gaan, ben ik het beu. Ik draai de andere kant op en even later sta ik voor een chique restaurant met "Rotary" op de deur. Snel mijn trui en schoenen aangedaan en met mijn batterij in de hand mijn beste Duits bovengehaald. Ik had al gegoogled "Kann ich meinen Akku aufladen" en dankzij de vriendelijke ober weet ik nu dat ik ein Steckdoze nodig heb. Een beetje gegenereerd besluit ik enkel een cappuccino te bestellen en kort te laden, het is niet meer ver. Maar ze zijn heel lief en geven me toch de kaart voor als ik toch iets wil eten. Omdat het terras vol is krijg ik een plekje op een verder gelegen terras (of was dat om die schooier uit beeld te krijgen?)

Ik bestel toch een Spätzle en een pint. En ze brengen zowaar nog een amuse-hapje! Gezellig in de avondzon gegeten, en dan kunnen we naar het "Gasthaus". Het is het goedkoopste hotel dat ik deze vakantie al gehad heb, maar het is geweldig! De WAW mag gewoon in de gang staan (dat stelden ze zelf voor). Morgenvroeg zijn ze er niet, maar ik moet de deur dan maar op slot doen en de sleutel in de bus gooien.
Op mijn vraag of ik een wasmachine kon gebruiken (het is tenslotte Moederdag voor iets), is het antwoord direct positief. De deur van de gemeenschappelijke keuken wordt opengetrokken, alwaar een jongeman in onderbroek naast de draaiende droogkast staat. Het blijkt een Poolse arbeider te zijn die hier enkele maanden aan het werk is.
De kamer is ruim en netjes, met zelfs een badjas en een lolly op het bed. De douches zijn wel gemeenschappelijk. Geen paniek, lieve echtgenoot, het zijn aparte douches met een slot op de deur, maar dus niet één per kamer.

Voilà! We kunnen proper aan de tweede vakantieweek beginnen.

zaterdag 12 mei 2018

Presto!

12 mei 2018

Vandaag blijkt dat de Denen écht wel iets kennen van asfalt, en van wegen aanleggen in het algemeen.
Een gemiddelde van 31,5 km/h over 166 km vandaag, dat halen we nooit meer.

Een dik half uurtje na vertrek sta ik al in Præstø, symbolischer kan het bijna niet.
Pas na 40 km gladde asfalt over glooiende wegen kom ik een eerste (en laatste) verkeerslicht tegen, en het staat nog op groen ook. Onderweg rij ik tussen adembenemende gele velden koolzaad. En dat mag je letterlijk nemen, want de zoete muffe geur is soms niet te harden. Maar kom, mooi is het wel!

In Kalvehave steek ik de Ulfsund over (zeeëngte tussen de Deense eilanden Sjælland en Møn) over de koningin Alexandrine brug. De moeite.

Na het middageten in het middeleeuwse stadje Stege besluit ik nog een zijsprongetje te nemen naar de kliffen van het eiland Møn. Het wordt wel nipt, want dan moet ik bijna 70 km rijden op één batterijlading, en om 16u15 gaat de laatste ferryboot naar Stubbekøbing op het zuidelijke eiland Falster. En een alternatief over land is er simpelweg niet voor fietsers.

De Deense wegen laten toe om te racen en het is genieten! De hele tijd speel ik met de ondersteuning. Vaak staat die op 0 (bergaf gaat het soms zo snel dat ik niet meer kan meetrappen) en bergop gaat ze lekker naar 5. Het gaat verbazend goed vooruit.

Van de kliffen heb ik niets gezien (want dan had ik moeten uitstappen en een wandeling maken), maar ik geniet driedubbel en dik van de rollercoaster in de bossen (onverhard) en op asfalt. Ik weet het, dat zei ik over Zweden ook, maar dit is nog wat anders! Denemarken (toch dit gedeelte ervan) is één grote fietsostrade, een echte dan, niet zoals in België.
Hier dan een impressie:
Ik zie dat het nog maar amper 45 km is naar de ferry van Rødby naar Puttgarden. Denemarken is dus bijna op. Duitsland, here I come!

vrijdag 11 mei 2018

Not Copenhagenized

11 mei 2018

Kopenhagen is dus een stad. En ik hou niet van steden, ook al zijn de fietspaden breder. Weet ik nu.

Ik heb de verplichte bezoekjes gebracht aan de zeemeermin en aan het oude haventje met de gekleurde huisjes, en dan... Weg van hier!

De kleine zeemeermin gephotobombed...

Nyhavn
 Zo. Ik rij richting zuiden, volg dan even fietsroute 9 en geraak ze weer kwijt. Ik had er geen gpx van gevonden. En de bordjes zie ik ook niet altijd. Dan maar op het fietspad naast treurige grote autowegen de kilometers afgemaald, en uiteindelijk beland ik in een minstens zo treurige pizzeria steakhouse voor de verplichte laadpauze. Taalbarrière: ze spreken enkel Turks en Deens. Gelukkig is er toevallig een Indier die Engels kan en wil tolken.
Ik bestel een pizza quatro stagione, en dan blijken er champignons, hesp en godbetert roze garnalen op te liggen! Er zijn geen zekerheden meer in het leven.

Tijdens het wachten ontdek ik dan toch de gpx bestanden op www.bike-berlin-copenhagen.com, maar er was duidelijk een creatieve webdesigner aan het werk geweest. Nu heb ik toch houvast bij het volgen van de route.

Eigenlijk is de route wel oké, goede asfalt, landelijke wegen of brede fietspaden. Alleen de hekjes zijn hier vaak te krap voor een velomobiel.
Maar het landschap? Ik word er niet wild van. Is het omdat de zon zich vandaag wegsteekt of ligt het aan mij? Ik heb een dipje.

Ik besluit in Rødvig te overnachten, het is 18u, lekker vroeg. Helaas zijn de hotels allemaal vol. Dan maar een restaurant binnengestapt om te laden en te eten, en intussen logement verderop te zoeken. Als ik rond 20u weer in de fiets stap, is de zon doorgebroken, en ziet het er al heel anders uit. Een beetje verder wijk ik even van de route af, recht naar zee en de steiger op.

En dan eindelijk, mijn eerste waw-moment in Denemarken. Op het water drijven tientallen, nee minstens honderd zwanen! Ze duikelen sierlijk onder, gewoon prachtig. Een visser vertelt dat de zwaan het nationale dier van Denemarken is, dat wist ik niet.

Zwanen in Rødvig
In het avondzonnetje peddel ik op het gemak naar mijn B&B in Faxe Ladeplads. Een schattig huisje, met kamers in Holly Hobbie-stijl. De vriendelijke, maar zeer oude, man toont me de kamer. Ik vraag niet naar wifi, ben al verwonderd dat die mensen telefoon en TV hebben.

Het is nog zo slecht niet in Denemarken.

Vaarwel Zweden... ik ga je missen

10 mei 2018

De derde fietsdag kan je het best wat rustig aan doen, en ik heb dan ook vorstelijk uitgeslapen tot 8u.

Vandaag plan ik maar één laadpauze en doe het wat zuiniger aan.
Ik vind de bordjes van de Kattegattleden maar niet terug rond Angelholm, en daardoor rij ik wél voorbij dit bordje:
Ik stop direct en vraag een voorbijganger  de vertaling. Dit blijkt een heus kerkhof voor huisdieren te zijn! Gelegen in een mooi bos, met een plan en vaak echte kunstwerkjes van grafmonumenten. Arme Pussi. God hebbe haar ziel.

Later op de dag (15 km voor Helsingborg) zal ik merken dat de gpx van heel de route op kattegattleden.se staat, in de Q&A afdeling. Tja, daar heb ik dus nog 15 km plezier van gehad.

Het volgende filmpje toont o.a. de geweldige reactiesnelheid van het Zweedse voetgangersoversteek-knopje (Woluwedal, zuig daar maar een puntje aan!), een bijzondere fietspadgebruiker en de onvermijdelijke mooie uitzichten. Ik ben duidelijk ook niet de enige die schrikt van een verkeersdrempel. En de sms-ende jeugd achterop de bagagedrager schrikt nog het meest als ik passeer. Sorry. Eind goed al goed, al eindigt het laatste stukje langs het water een beetje... Belgisch.
's Middags vind ik weer een prima restaurantje, waar het laden van batterij, maag en MacBook (met filmpjes, de laatste) perfect synchroon kan gebeuren.

Wist je dat... een boom prima vierkant kan gesnoeid worden? En het ziet er nog leuk uit ook!

En dan kom ik aan in Helsingborg, waar ik de ferry zal nemen naar Denemarken. Het is een bruisende badstad, met een brede boulevard en grote grasvelden met mensen in het zonnetje. Ik laveer stapvoets tussen het volk door. Ook in de binnenstraten achter de dijk loopt een breed fietspad tussen groene grasperken, heerlijk. Ik maak snel nog een foto van een mooi gebouw in Helsingborg (Google zal wel weten wat het is) en dan is het vaarwel Zweden!

Helsingborg
De overtocht gaat verrassend snel, na een kwartiertje varen sta ik aan de overkant. En dan komt de shock. Dit is Zweden niet meer. Toeterende auto's. Smalle of onbestaande fietspaden. De kwaliteit van de verharding valt ook tegen, een patchwork van allerlei materialen. Ik verkies soms de rijbaan, maar probeer me toch meestal aan het fietspad te houden. Zelfs de mensen lijken niet zo vriendelijk. Dan komen er nog kasseien bij, en zelfs paaltjes! Hey, wat was dat van "Copenhagenize"? Ik voel me precies in België...

Er is een fietsroute, nr 9. Maar ik word er niet blij van. Uiteindelijk verlaat ik de kust om uit de drukte te zijn. De fietspaden worden beter, maar het wordt ook later en mijn batterij leger.
Ik kom nog een mooi paadje tegen maar dit is toch ietsje te smal denk ik.
En dan serieus. Mijn gsm heeft geen netwerk meer. Geen 4G, niet telefoneren. Ik zoek een hotel met de laatste kilometers jus in de batterij. Naast een Aldi is er een dubieus hotel, en ondertussen roepen een aantal jongeren enthousiast "BMW" naar me. Ik besluit wijselijk om andere oorden op te zoeken, en vraag een jong koppeltje of ze in de buurt een hotel weten, ja, een Comwell hotel als dat goed is. Geen idee. Ik rij ernaartoe en het blijkt een chique conferentie-hotel te zijn. De parking staat vol met dikke wagens. Japanners en andere exoten in dure kleren lopen af en aan. Ik voel me sjofel, de prijs van een kamer is ook lichtjes boven budget, maar de receptioniste is heel vriendelijk. Ik mag mijn batterij even laden, en mag op de wifi. Genietend van een cappuccino google ik me weer naar de bekende wereld, en vind een schappelijker hotel in de buurt. Oef!

donderdag 10 mei 2018

Naar de golf

9 mei 2018

Eerst een lekker ontbijtje, en dan de overschot in de brooddoos gedaan voor de middagstop.
De heer des huizes was al zo attent geweest om de waw buiten te zetten, en de opgeladen batterij. Toen zag ik iets. Uit het zijzakje piepte de blauwe stekker van mijn onverklaarbaar verdwenen lichtbatterij-oplader! Daar had ik nu op reis niets meer aan, want de batterij lag thuis.
Toch had het mysterie nog zijn nut gehad, want daardoor was ik nog langs huis gereden, en had ik onder andere mijn kleedje en oude fietsschoenen meegenomen. En daar was ik nu wel héél blij mee.

Vandaag volg ik de Kattegattleden verder naar het zuiden. Ik begin beter te worden in het spotten van deze bruinrode bordjes. Enkel bergaf durf ik er nog wel eens eentje voorbijsjezen, om dan flintstonend op mijn stappen terug te keren.

Voor de eerste stop ben ik naar de golfclub gegaan. Noblesse oblige, ik had nu toch mijn kleedje aan.


Nadien ging de weg verder over de nog steeds fantastische Zweedse fietspaden. Opvallend is ook dat de auto's zo voorkomend zijn voor de fietsers. Als ze nog maar dénken dat je de weg gaat oversteken, stoppen ze al tien meter op voorhand. En voorbijsteken doen ze met 3 meter afstand. Echt ongelooflijk.

Verderop ging de Kattegatleden nu ook onverhard door prachtige bossen. Na wat gerammel van een stok in mijn linkerwiel bleek de snelheidssensor niet meer te werken. Draadje over of gewoon een trek gekregen en scheef gaan staan? Ik weet het niet. Voordeel is dat de ondersteuning dan niet meer uitvalt bij een bepaalde snelheid. Nadeel is dat de batterij dan wel eens sneller leeg durft te zijn dan verwacht (zoals we vanavond maar weer eens zullen merken).

Ik kwam nog een creatieve wereldfietser tegen. Een Fin die al 10 jaar in Tenerife woonde en ook iets met Zweden had, al weet ik niet meer wat, trok met de bakfiets op reis. Voordeel: véél plaats om dingen mee te nemen! Nadeel: het gaat niet meer vooruit (al had hij wel elektrische ondersteuning).

In een havenstadje (ik moet eens op de namen beginnen letten, want ik heb géén idee) bleken zowat alle cafés of restaurants net dicht te zijn of nog niet open. Ik had me al verlekkerd op een groot terras met een aankondiging "Sushi" op het bord, maar toen ik binnenstapte met mijn batterij zeiden ze doodleuk dat ze morgen pas opengingen. Grr! Nog 5 cafés/restaurants afgelopen vooraleer ik er eindelijk een vond dat open was.

Rond 18u30 startte ik dan de laatste rit van de dag, en wat voor één! Als je ooit de Kattegatleden neemt, kom dan niet in de verleiding om het stuk tussen Båstad en Ängelholm af te snijden, want het is om duimen en vingers af te likken. Eerst gaat het offroad langs het water, en dan steil bergop. De weg klimt verder naar boven, om je daarna een eindeloze afdaling op gladde asfalt te gunnen. Man man, gewoon een rollercoaster, maar dan met de fiets.
Idealiter neem je een velomobiel met trapondersteuning, marathon-plus banden, een behoorlijke grondspeling en stabiele wegligging. Zoals mijn waw dus :-)

En nog was het niet ten einde. Prachtige plekjes waar de route vlak naast het strand doorliep door sprookjesachtige bossen vroegen steeds weer voor een fotostop.

Het was al na 20u, dan ben ik toch beginnen bellen om een hotel te zoeken. Dat lukte, alleen waren de laatste 5 km weer op eigen kracht (lees: aan 7 km/h de heuvel op) want na welgeteld 43 km rollercoaster spelen zonder enig idee hoe snel ik ging en hoeveel ik verbruikte, was het feest gedaan.







woensdag 9 mei 2018

De toeristenraket


8 mei 2018

De bootreis zit erop, nu begint het echte werk!

De auto-escorte leidt de kleine blauwe smurf tussen de rijen grote trailers door.
Eens de hekkens voorbij sta ik op de weg.


Zo! Ik ben in Zweden. Hoe zien de fietspaden er hier uit? Best goed, zo blijkt. Maar voor de velomobilisten onder ons (en vooral voor degenen die met een Milan rijden) is de Zweedse voorliefde voor verkeersdrempels op de wegen minder prettig.
Ik ben ook blij verrast dat ze voor mij overal bordjes gezet hebben met "Turistsraket", die volg ik dus braafjes.

Van Goteborg volg ik de Kattegattleden fietsroute naar Helsingborg, dit is zowaar de fietsroute van het jaar 2018 in Europa. Het is prachtig weer, de wegen zijn rustig. De fietsroute meandert langs mooie baaien, vissershavens, rustige woonwijken, ...

Nog iets, Zweden is niet plat. Gelukkig heb ik mijn trapondersteuning, en ik maak er vrolijk gebruik van. Het is vakantie, en ik heb geen zin om zuinig te zijn en me zwaar in het zweet te trappen in de brandende zon.

Gewoon het landschap aan me voorbij laten glijden, en na een km of 50 eens uitkijken naar een gezellig terrasje met elektriciteit en wifi.

En ook dat is niet moeilijk hier! Aangekomen in Kungsbacka land ik op een groot marktplein naast een bloembak met de mooiste oranje tulpen die ik ooit gezien heb.

Daarachter een gezellig café met terrasje, waar ze de beste cappuccino blijken te hebben, allerlei gebakjes en smörgås. Opladen? Geen probleem. Wifi? Daar staat de code.

Ik zet me knus aan een tafeltje met de MacBook en kan eindelijk het filmpje van de boot uploaden.

Een beetje verrast door de "rare" prijzen realiseer ik me dat hier met Zweedse kronen wordt betaald en niet met euro's. Geen flauw idee hoeveel de kroon staat, maar we beginnen alvast met een grote cappuccino en een koekje dat er lekker uitziet.
Oké, een euro is ongeveer 10 kronen, dat rekent makkelijk.

Vroeger dan verwacht stopt de oplader met blazen, dat is teken dat de batterij helemaal geladen is.Time to move on! Na het passeren van véél golfterreinen, stop ik aan een supermarkt en koop een fles water en een appelsien. Nog maar 45 km gereden met deze batterijlading, we kunnen nog wel wat verder. Helaas kom ik vanaf dan géén cafés of restaurants meer tegen. Als het eerste blokje van de batterij verdwijnt (en ik uit ervaring weet dat ik nog precies 3 km ondersteund kan rijden), google ik het dichtsbijzijnde café/restaurant, en dat blijkt een Mc Donalds te zijn. Helaas is die 6 km verder, dus stoemp ik de volgeladen WAW op eigen vrouwkracht nog een berg over (en het was dan nog geen asfalt, maar gravel).

De beloning, in de vorm van elektriciteit en een Filet-O-Fish, doet deugd. De gratis wifi blijkt helaas wel vervlogen te zijn, ik heb hem toch niet te pakken gekregen.
Na de pauze is het 17u30, ik wil er nog 50 km bijdoen, het is toch een toeristische streek, dus een hotelletje of B&B mag geen probleem zijn.

De weg loopt vlakbij het water, langs prachtige baaien en stranden. Ik rij ook door een mooi bos, waar de bosanemonen bloeien. Toch straf, dat is dik een maand later dan bij ons.

Het eerste opgezocht adresje blijkt een jeugdherberg, inclusief luide muziek, BBQ en jonge mensen op het terras. Ik rij dan maar gauw verder naar een rustige B&B.

De man des huizes maakte spontaan zijn garage leeg om plaats te maken voor de waw. Daarmee slapen zijn barbecue en nog wat andere spulletjes dus buiten vannacht. Dankuwel!