Vandaag blijkt dat de Denen écht wel iets kennen van asfalt, en van wegen aanleggen in het algemeen.
Een gemiddelde van 31,5 km/h over 166 km vandaag, dat halen we nooit meer.
Een dik half uurtje na vertrek sta ik al in Præstø, symbolischer kan het bijna niet.
Pas na 40 km gladde asfalt over glooiende wegen kom ik een eerste (en laatste) verkeerslicht tegen, en het staat nog op groen ook. Onderweg rij ik tussen adembenemende gele velden koolzaad. En dat mag je letterlijk nemen, want de zoete muffe geur is soms niet te harden. Maar kom, mooi is het wel!
In Kalvehave steek ik de Ulfsund over (zeeëngte tussen de Deense eilanden Sjælland en Møn) over de koningin Alexandrine brug. De moeite.
Na het middageten in het middeleeuwse stadje Stege besluit ik nog een zijsprongetje te nemen naar de kliffen van het eiland Møn. Het wordt wel nipt, want dan moet ik bijna 70 km rijden op één batterijlading, en om 16u15 gaat de laatste ferryboot naar Stubbekøbing op het zuidelijke eiland Falster. En een alternatief over land is er simpelweg niet voor fietsers.
De Deense wegen laten toe om te racen en het is genieten! De hele tijd speel ik met de ondersteuning. Vaak staat die op 0 (bergaf gaat het soms zo snel dat ik niet meer kan meetrappen) en bergop gaat ze lekker naar 5. Het gaat verbazend goed vooruit.
Van de kliffen heb ik niets gezien (want dan had ik moeten uitstappen en een wandeling maken), maar ik geniet driedubbel en dik van de rollercoaster in de bossen (onverhard) en op asfalt. Ik weet het, dat zei ik over Zweden ook, maar dit is nog wat anders! Denemarken (toch dit gedeelte ervan) is één grote fietsostrade, een echte dan, niet zoals in België.
Hier dan een impressie:
Je gaat wel heel hard, vergeet niet te genieten onderweg . . .
BeantwoordenVerwijderen