Groot onderhoud

Mijn geliefde BMWAW had dringend nood aan een goed onderhoud. Mensen die me kennen, weten dat fietsonderhoud niet mijn favoriete bezigheid is, en dat ik er bepaald niet handig in ben.

De ketting en tandwielen mochten wel eens vervangen worden, en verder waren er kraakjes hier en daar, en kon een algemeen nazicht geen kwaad. De moeite dus om een uitstapje naar EMVelomobiel te plannen. In februari had ik al met Etienne kennisgemaakt toen ik bij een LILI-rit aan de start bleek te staan met 5 gebroken spaken. In plaats van de rit mee te doen, ben ik toen op het gemakje tot bij EMVelomobiel gefietst, en kon ik er met 2 nieuwe wielen weer even tegen.

De planning was: ongeveer 100 km naar Elen fietsen, paar uurtjes onderhoud (en batterijen laden) en dan weer naar huis peddelen. Het is toch iets spannender geworden. Op de heenweg was mijn eerste batterij al na 40 km leeg! Mijn route was ook niet optimaal, en uiteindelijk besloot ik dan maar een laadstop te houden bij een Brusselse wafel. Daar merkte ik dat mijn ene lader overleden was. De batterijen parallel opladen kon dus niet meer. Niet getreurd, de snellader deed het nog wel, en ik kon verder tot bij EMVelomobiel.

Om 14u15 kwam ik eraan, en kon een blauw kleurtje toevoegen aan de aanwezige DF's, Questen en Strada's.

De BMWAW werd al snel uitgekleed en aan het deskundig oog van Etienne onderworpen.

Eerst het goede nieuws: de ketting en tandwielen waren nog goed en moesten niet worden vervangen.
De ketting kon wel een likje olie gebruiken (of beter een oliebad, eigenlijk). Het siert Etienne dat hij dit niet op paternalistische toon zei, zoals veel fietsenmakers die me steeds weer proberen leren om zelf mijn ketting te smeren of -godbetert- een band te vervangen, terwijl ik er niet alleen te weinig kracht voor heb en er pijnlijke vuile handen van krijg, maar er vooral ontstellend slechtgezind van word, en daarom liever af en toe naar een fietsenmaker ga die mijn verwaarloosde driewieler de nodige aandacht wil schenken in ruil voor wat "goudstukken of koeien", zoals mijn dochter het pleegt uit te drukken.

Het viel me al een tijd op dat de trapas vooraan kraakte als ik meer kracht zette op de trappers, wat ik zoveel mogelijk vermeed, maar bij een lege batterij of een steile helling toch eens kon gebeuren. Al snel keek Etienne bedenkelijk, toen hij de oorzaak ontdekte. De middelste las van de trapboom was doorgescheurd aan de linkerkant. Vandaar het kraken als ik kracht zette (vooral links dan). De enige oplossing was om de trapboom volledig te demonteren, te laten lassen en weer te monteren. Dat leek me een onoverkomelijke en kostelijke zaak, maar dat viel reuze mee volgens Etienne. Fijn dat hij het ziet zitten! Dan moet ik de WAW wel een weekje missen, dat is niet voor vandaag dus.

Gescheurde lasnaad

Die middelste naad was niet het enige probleem. Ook de aansluiting bovenaan was links en rechts doorgescheurd. Vooraleer iemand denkt dat ik wel geweldig veel kracht moet hebben om de trapboom van de WAW langs alle kanten te doen scheuren: ik ben zeker niet de enige die dat heeft voorgehad, het schijnt toch een zwak puntje te zijn.

Gescheurd, links en rechts

Geen nood, er werd snel een aluminium plaatje op maat gemaakt ter versterking, zodat de bovenkant toch al bij mekaar gehouden werd.

De brokstukken werden verwijderd

en een prothese op maat gemaakt

Dan was het achterwiel aan de beurt. 8000 km geleden had een andere fietsenmaker me al eens gezegd dat er speling op zat en het moest worden vervangen. Dat was helemaal niet nodig volgens Etienne, enkel de roulementen hadden hun beste tijd gehad, en konden voor weinig geld worden vervangen. Ze waren ook verantwoordelijk voor het vervelende gekraak achteraan. Helaas had Etienne deze roulementjes niet in voorraad, gezien de WAW een 26" mountainbike-achterwiel heeft. Ook een bevriende fietsenmaker twee km verderop had ze niet liggen. De roulementjes kregen dan maar wat levensverlengende medicijnen toegediend (vet en liefde), in afwachting van een vervanging.

Het rechterwiel dan: één gebroken spaak werd vervangen, en het wiel weer mooi gericht:

Het linkerwiel was prima. De remmen en schokdempers werden ook nagekeken, alles werd waar nodig gesmeerd en gekuist.

Dan nog even de sporing nagekeken: het bleek dat de WAW 1 cm toespoor had, en dat was toch wat teveel van het goede. Even bijregelen en de voorwielen stonden weer mooi parallel.

Boutjes werden vastgedraaid, gewrichtjes gesmeerd, de BMWAW knorde tevreden bij de luxe-behandeling van vandaag.

En toen was het al 18u voorbij, en tijd om naar huis te fietsen. Het was nu echt al pikdonker en de buienradar zag er eentonig grijs uit. Met volle batterijen (ook die van de verlichting) kon ik er wel even tegen en begon aan de terugtocht. Eerst nog zonder dakje, omdat dit het uitzicht toch wat belemmert bij deze omstandigheden. Na een half uur natgeregend te zijn, heb ik het er toch maar opgezet. In donker regenweer geef ik de voorkeur aan verlichte (steen)wegen en besloot om mijn lot in handen van Google Maps te leggen. Toen die me na wat gekronkel door een woonwijk een donkere weg het bos in wilde sturen, heb ik ingegrepen, waardoor ik na 4 km nóg een keertje voorbij EMVelomobiel fietste.

Toch een nadeel van een ligfiets: met de lage zit heb je een slechtere kijk op de "structuur" van de weg. Zeker bij duisternis en regen is het moeilijk om onderscheid te maken tussen voetpad, fietspad, berm en goot. Met de beperkte breedte van de Belgische fietspaden en de obligate korte bochten rond bushaltes en bij kruispunten, wordt het daar redelijk lastig fietsen met een velomobiel.
Daarom was ik af en toe toch zo brutaal om me op de rijbaan van Koning Auto te begeven. Dat wordt niet altijd in dank afgenomen, getoeter en geflits was mijn deel, ook al deed ik nog zo mijn best om verlicht als een kerstboom een redelijke 40 km/h aan te houden.

Ergens in Zwartberg mochten fietsers niet verder door, en volgde ik braaf de omleiding voor fietsers. Om uiteindelijk uit te komen op een bouwwerf onder de brug van de E314.

Einde van de fietsersomleiding?

Hier kwam zowaar een fietser uit!

Nu wist ik het toch even niet meer. Google Maps was geen hulp, en bordjes stonden er ook niet meer. Toen kwam er toch wel een oudere man uit dat paadje gefietst! Ik vroeg dan maar onnozel de weg.
- "Waar moet ge naartoe?"
- "Naar Leuven" (we gaan nu niet moeilijk doen over Erps-Kwerps)
- "Weet ge wel dat ge hier in Zonhoven zit, en naar ginder is het naar Waterschei!"
- (Dit schiet niet op)
- "Voor Leuven moet ge de autosnelweg nemen, die loopt hierboven"
- "Dat gaat niet, ik ben met de fiets, die daar. Vanwaar komt gij dan gefietst?"
- "Awel, van die weg hier."

Oké, door het donkere bos probeerde ik op het asfalt te blijven, ik reed nog aan de achterkant van een voetbalterrein voorbij, en kwam dan zowaar in de bewoonde wereld terecht.
Google Maps mocht het weer overnemen. Dat liep niet altijd van een leien dakje, want af en toe zat ik op auto-only wegen, maar ja.

Batterij 1 was op na 52 km, en ik had er nog 52 te gaan. Omdat ik de indruk had dat de andere batterij niet zo ver ging gaan (en ik nu een goede uitvlucht had om niet meer hard op de trappers te mogen duwen, met de gescheurde trapboom!!) wipte ik rond 22u nog een kebabzaak binnen voor een pizza calzone en wat elektriciteit. Mijnheer Turk had het eerst niet begrepen toen ik vroeg of ik de batterij kon laden "No batteries!", maar toen ik de stekker toonde, begreep hij dat ik wou laden, en toonde een stopcontact. So far so good, tot mevrouw Turk me een half uurtje later streng toesprak dat ze normaal geen batterijen laden, wel een gsm of zo, maar geen "zware batterijen". Ik zei dat ik zou bijbetalen en mevrouw ontspande al een beetje. Google leerde me intussen dat het opladen van een fietsbatterij toch wel 10 cent zou kosten. Oké, dat was op een Nederlandse site, en onze Belgische elektriciteit zal wel duurder zijn, maar de batterij was op 45 minuten ook niet helemaal opgeladen, dus vond ik 1 euro wel een fair bedrag. Mevrouw Turk keek weer een beetje zuur, maar liet me toch gaan.

Het regende nog steeds, en met de sterke rukwinden waagde ik me niet op het moordstrookje dat fietspad heet, en koos voor de rijbaan, waar ik zonder problemen eens een meter opzij kon worden gewaaid. Bijkomend voordeel van dit onvoorspelbare rijgedrag is dat auto's me steeds op eerbiedwaardige afstand inhalen.

Om 23u30 draaide ik dan eindelijk onze straat in. Héhé.

Home sweet home, het was een fijne dag.

Claim the Climate

Het moet al heel belangrijk zijn, vooraleer iets of iemand me zo ver krijgt om me vrijwillig in een mensenmassa te storten, met risico op geluidsoverlast en files.
Maar kom, voor Claim the Climate moet het deze keer! En eigenlijk viel het nog best wel mee, ik heb de oordopjes niet bovengehaald.

Voor elke deelnemer aan de klimaatmars wordt een vierkante meter bos aangeplant, dus ik dacht alvast het goede voorbeeld te geven, en plantte een boom op de WAW.

Aan Erps-Kwerps station hebben we nog een hele tijd gewacht op de groep die vanuit Leuven en Hasselt zou komen, maar omdat het al erg laat werd, zijn we uiteindelijk maar doorgereden.

Na de nodige drukte bij de start werd het uiteindelijk best gezellig. De fietsersgroep bleek een bont allegaartje te zijn van alle mogelijke soorten fietsen, lig- en bakfietsen, tandems, steps, enz.

En toen we uiteindelijk aan het Jubelpark aankwamen... mochten we niet meer binnen, want het was vol! "Way too many!" werd ons gezegd.

Het was leuk geweest. Tijd om de boom te demonteren (voor die de WAW kapotscheurde, want er stond best veel wind) en in de regen naar huis te peddelen.

Boom en ik

De busstrook en zijn bewoners

Sinds 2006 werden heel wat busbanen in het Brussels Gewest opengesteld voor fietsers. Voor een Nederlander is dit ongetwijfeld een vreemd idee, maar de Belgische fietser is hier al blij mee. Het is alvast beter dan door auto's te worden genegeerd en van de baan gereden.

Voor een velomobielrijder in de stad is de busstrook een feest: een brede privé-rijstrook waar je de stilstaande file vlot kan voorbijzoeven. Af en toe passeert er een bus of taxi. De kruispunten zijn overzichtelijk (wel altijd opletten voor de rechtsafdraaiende wagens natuurlijk), maar de vele verkeerslichten is de prijs die je betaalt voor veiligheid.

Mijn mede-busstrook-bewoners en ik zijn hoffelijk tegen mekaar.
Ik blijf uit de dode hoek van de bussen (ik kan immers niet opzij springen of me op het trottoir gooien, zoals een gewone fietser wel zou kunnen als het moet), en probeer me er niet koste wat kost tussen te wringen om op het opstelvak voor fietsers te geraken (of toch niet altijd :-)).

De buschauffeur die vandaag mijn pad kruiste, was écht wel heel attent! Bijna aan het Meiserplein week hij even naar links uit, naar de rijbaan voor de filerijders, om me door te laten. Hij vertraagde zelfs even tot ik de bus voorbij was. Wat een schatje!

Ter informatie nog wat verkeersregels over fietsen op de busstrook:

• Je mag als fietser enkel op de busbaan als dit is aangegeven met het verkeersbord van een busstrook met een fietssymbool. (Niet alle busstroken komen in aanmerking. Ze moeten langs huizen lopen, dus niet in het midden van de weg en mogen tegelijkertijd geen trambedding vormen. In Vlaanderen moet een busstrook ofwel minder dan 3,5m of meer dan 4,5m breed zijn om eventueel fietsers toe te laten)
• Een bus mag de fietser voorbijrijden. 
• De fietsers mogen niet met twee naast elkaar rijden.

Let op! Niet op alle busstroken is fietsen toegelaten

Opstelvak voor fietsers en bestuurders van tweewielige bromfietsen

Meiserplein alweer omgetoverd tot parking

Ik weet het, in mei schreef ik al eens over de Meiser deadlock, maar deze week was het gewoon nóg erger.

De Reyers-Centrumtunnel was gesloten omdat er een probleem was met de camerabewaking. Daardoor werd het Meiserplein helemaal overspoeld met auto's, en ontaardde in één grote parking.

Een handvol politieagenten probeerden tevergeefs de knoop te ontwarren. Voetgangers laveerden tussen gestrande trams en auto's, terwijl de automobilisten gewoon ook uitstapten om rond te kijken of er in de verte al hoop was.

En dan komt zo'n blauwe banaan nog een beetje moeilijk doen en zich ertussen wringen. Schande.

Aantal ligfietsen is verdubbeld!

Allez, die van mij toch.

Bijna drie jaar bleef ik trouw aan mijn ene WAW, maar ja, op de duur wil een mens wel eens iets anders.

Na mijn ervaringen op twee wielen tijdens het Moeder-dochter-reisje en het Dochter-moeder-reisje begon het erg te kriebelen om er een tweewieler bij te kopen.
En zeker toen dochterlief aangaf nog wel een ligfietsreisje te willen doen én we qua beenlengte niet teveel schelen, was er weer een drempel genomen. Het zou immers niet míjn fiets zijn, maar ónze fiets. Afijn, dat dacht ik toen nog...

Even rondgekeken op tweedehands sites, en al snel viel mijn oog op een prima Challenge Mistral, nog van de eerste eigenaar (die er veel reizen mee had willen doen, maar door omstandigheden  was de fiets blijven stilstaan in de garage na één reis).
Een Mistral is niet de recentste of snelste fiets, maar mijn dochter was er bij haar eerste ligfietsritje erg enthousiast over. De tweedehands fiets was zo goed als nieuw, met schijfremmen, spiegel, Radical Design tassen, dus ongeveer klaar om op reis te vertrekken!

De zaak was snel beklonken, en toen lag mijn nieuwe aanwinst al in de auto.

Thuis keurde Zoë de fiets. Hmm, een standaard moest er zeker nog op, en een hoofdsteun ook. Verder was ie oké.

En toen ging het snel. De plannen voor het ligfietsreisje met haar vriend werden al snel concreet. De Mistral zou meegaan op de trein naar Dordrecht, en daar zou haar vriend dan ook een Mistral huren. Route uitgestippeld door Zeeland, enkele nachten Vrienden-op-de-Fiets geboekt, en voor ik het wist... stonden ze klaar om te vertrekken aan het station van Leuven, om 6u30 's morgens.

Daar gaan ze. Dag kindjes! Dag fiets!

De komende dagen kan op deze blog wel eens een bericht verschijnen van een gastschrijfster.

En heel misschien... mag ik later ook wel eens op haar ligfiets rijden.

Dochter-moeder-reisje

27-30 augustus 2018

Eigenlijk was het de bedoeling om mijn dochter een paar dagen gezelschap te gaan houden in Zeeland samen met mijn moeder, maar de plannen van de dochter veranderen sneller dan de wind, dus die was er uiteindelijk niet bij.

Alweer een moeder-dochter-reisje dus, maar nu omgekeerd! Uiteraard ligfietsen: bij M5 in Middelburg zou ik er eentje huren. Ik was wel zo verstandig om mijn 85-jarige moeder niet op een ligfiets op pad te sturen, voor haar een gewone elektrische fiets. Ze overwoog om een andere elektrische fiets te kopen, en wou graag eens op prospectie.

Maandagnamiddag reden we op het gemak richting Middelburg. Nog even een fietswinkel binnengestapt, rondgekeken, en een interessante uitleg gekregen van de vriendelijke meneer, ook al kon hij wel weten dat we geen fiets gingen kopen daar. De dutch id infinity zag er gelikt uit, enkel de instap was wat te hoog. De verkoper raadde ons aan nog een maand te wachten op het nieuwe model, als de beurzen gepasseerd zouden zijn. Ben benieuwd!

Dinsdagochtend reden we dan naar M5 Ligfietsen. Ook hier was de keuze weer beperkt door mijn beenlengte: het zou de City Cruiser worden. Comfortabel model, groot achterwiel. Spijtig genoeg waren de versnellingen nogal stroef, maar de fiets bolde wel goed!
Dat zal zeker ook aan de dunne bandjes gelegen hebben, en na 12 km reed ik (voor de eerste keer) plat. Zoals sommigen wel weten, heb ik een hartsgrondige hekel aan banden vervangen.
Mijn moeder was toch al op weg met de auto naar de fietsenwinkel 1,5 km verderop om een E-bike te huren, dus ging ik maar te voet tot daar.

Helaas waren de huurfietsen allemaal al verhuurd, dus gingen we (na het vervangen van de band) weer 2 km verder naar Dishoek. Tegen dat mijn moeder haar huurfiets was afgesteld en we weer konden vertrekken, zag ik dat... de band weer plat stond. Geen probleem, want we stonden bij de fietsenwinkel! Helaas was het maatje van de band te exotisch, en moest de kapotte band worden geplakt. Dat deden ze, en ik betaalde. (Schandalig misschien, maar als het dan weer mis zou gaan, kon ik alvast niet denken dat ik het verkeerd gedaan had)

Daarna konden we eindelijk genieten van een mooie fietstocht langs de kust van Walcheren.

De volgende dag waren we klaar om op de fiets te stappen, en toen zag ik dat de achterband wéér plat stond! Een reserve band had ik niet meer, en ik was het beu! Ik wou met de ligfiets in de auto terug naar M5 in Vlissingen, maar daarvoor moest ik eerst de auto gaan halen in Dishoek. Normaliter was het een kleine4 km van het hotel, maar als Google Maps kuren heeft (of de gebruikster onbedoeld op een verkeerd knopje duwt) kan de route wel eens langer uitvallen:

Na 10 km was ik eindelijk aan de auto geraakt, en kon ik terug naar het hotel om de M5 in te laden. Zo, weer naar Middelburg, de band laten vervangen en een nieuwe reserveband mee.

Ik had een route via knooppunten uitgestippeld, en vond een goede techniek om deze bij de hand te hebben:

Als backup had ik de gpx-file gedownload, zo kon ik bij vergissingen toch nog kijken waar we zaten en terug op het juiste pad geraken.

Het was een prachtige tocht, ook het binnenland van Walcheren is erg de moeite. Niet zo toeristisch als de fietspaden aan de kust (vermijd Domburg!), maar minstens zo mooi. Een stukje van de route ging offroad, over een smal paadje van hakselhout dat een paar rechte hoeken maakte. Ik had al mijn concentratie nodig om me recht te houden. Toen ik op het einde stopte en keek waar mijn moeder bleef, zag ik niets. Oei. Ik reed dan maar een stukje terug, en daar kwam ze al aangewandeld met de fiets aan de hand. "Toch niet gevallen?". "O jawel!" De gehuurde E-bike was in een bocht nogal vooruitgeschoten, en op het hakselhout schoof het voorwiel weg. Gelukkig is mijn moeder van 85 jaar stevig gemaakt, en breekt ze niet zo snel. Gelukkig maar.

Dag drie was het prachtig weer. Na een mooie tocht moesten we uiteindelijk nog reppen om de fietsen op tijd binnen te brengen. Eerst langs Dishoek voor de E-bike, en dan terug naar Middelburg, mijn moeder met de auto en ik met de M5. Fijn dat mijn moeder nog zo vlot met de auto rijdt, anders was dit allemaal niet mogelijk geweest.

Weer op twee wielen

Het E-triken de vorige dag was leuk, maar Zoë en ik vonden het op 2 wielen toch nog fijner, en dus kozen we weer voor een tweewieler. Zelf wilde ik graag een onderstuur proberen, dat werd een Nazca Explorer. Zoë kreeg uiteindelijk terug een Challenge Mistral, maar een ander exemplaar dan op dag 1. De beenlengte kon daarbij nog iets korter, maar anderzijds was er geen neksteun.
Omdat we onderweg wel eens wilden wisselen, kreeg ik twee sleuteltjes mee om de afstand van de trapas te kunnen aanpassen.

Na al het gesleutel toch maar vertrokken. Het viel niet mee, de ketting (van beide fietsen) was erg lang, en door het verzetten van de trapas plooide de ketting dubbel aan de achterderailleur, als we naar de hoogste versnellingen schakelden. Toch maar doorgefietst in de wind.

De noordkant van Dordrecht hadden we nog niet gezien, dus ging het die richting uit. We planden een picknick aan het water. Het strand zou wat te ver zijn, en ik stippelde een route uit naar een Jumbo om inkopen te doen (vooral "witte puntjes" en boter!) en vandaar naar De Merwelanden, een restaurantje aan een klein meer, waar we ook wel leuk zouden zitten.
Onderweg viel mijn Google Maps even uit (op verkeerd knopje geduwd zeker) en wou Zoë wel gidsen, snel de Merwelanden ingetikt en ze reed al voorop.

Aan een lang stuk naast de autosnelweg gekomen (al vroeg ik me al lichtjes af waarom we daar waren), wilde Zoë wisselen, en haalde ik de sleuteltjes boven. Trapas korterbij gezet, en wisselen van fiets dus. Dat ging behoorlijk goed, dochterlief was direct weer weg op de onderstuur-Nazca!
Tot op het moment dat ik een luide gil achter me hoorde, en Zoë de graskant in donderde. Oeps.
Na de eerste schrik bleek de schade beperkt tot wat schaafwonden. Ze stapte de fiets weer op, maar zei "er is iets mis met het stuur". Inderdaad, het stuur was helemaal naar onderen gedraaid. Gelukkig had ik de sleuteltjes en kon ik het weer goedzetten!

Intussen toch maar op de kaart gekeken, en toen bleek dat we 9 km uit de richting zaten. Er is dus een verschil tussen "Merwelanden" en "De Merwelanden" voor Google Maps...
We wisselden weer van fiets (nog even bijgesleuteld, dat was ik nu toch al gewoon) en fietsten gezwind de brug op, we staken zelfs 2 jonge gasten voorbij op hun gewone fietsen. Zeg nu niet dat je met een ligfiets niet bergop kan fietsen!

Langs een mooi paadje door het groen kwamen we uiteindelijk aan De Merwelanden. Speeltuin, picknicktafels, water, en vooral... koffie. Eerstewerk een bekertje gaan halen, en dan konden we picknicken. De kaas en hesp die we van de ontbijttafel hadden meegenomen waren heerlijk gechambreerd. De zwetende kaas werd tussen een wit puntje geduwd en smàààkte! Nog een slok drinkyoghurt erachteraan, zalig toch.

Zoë had vooral oog voor de eenden.

Ik deed liever een middagdutje.

Na het eten nog even naar de speeltuin, waar een zip-lijn steeds stilviel net boven een vijvertje. Met wat acrobatische toeren (of een handje hulp) lukte het wel om zonder natte voeten weer op het droge te geraken.

Dan was het écht hoog tijd geworden om te vertrekken, want we moesten op tijd weer thuis zijn. Nog een half uurtje rijden. Toen we vertrokken begon het al te druppelen, en even later zaten we in een wolkbreuk. Even geschuild onder een brug, maar dan toch weer vertrokken. Het regende harder en harder. Zoë meldde dat haar iPhone daar niet tegen kon. Ik zei dat ze hem dan maar even onder haar regenjas in haar truitje moest steken, het was niet meer zo ver.

Ik vroeg nog of ze de GPS nog wel hoorde zo.
"Ja hoor! Mijn borsten wijzen me de weg."
Druipnat leverden we de ligfietsen weer binnen, en dan snel de auto in naar huis. Het was een geweldige vakantie met mijn superdochter!

Mama! Een kast!

Dag 2 in Dordrecht: zoals gepland gaan we vandaag elektrische trikes huren.

Voor mij staat een Scorpion E-Trike klaar, en Zoë krijgt een Azub trike met Copenhagen Wheel. De prachtige, rode smartie in het achterwiel verandert een gewone fiets in een E-bike (of -trike). Het elektrische wiel wordt bediend via de bijhorende app.

Het belooft vandaag stormachtig weer te worden, dus trekken Zoë en ik onze moeder-dochter-regenjasjes aan (identiek hetzelfde, het moest maar niet zo'n leuk model zijn) en gaan op stap richting het Nationaal Park De Biesbosch.

Het is relaxed rijden in vergelijking met gisteren: geen evenwicht te bewaren op drie wielen, het gaat lekker vooruit met de elektrische ondersteuning, we hebben allebei een achteruitkijkspiegel, en de draaicirkel is kort!

Al snel komen we toe aan het veer van de Kop van 't Land, waar we onmiddellijk kunnen oprijden. Na een babbeltje met een koppel wereldreizigers met baby in de fietskar en potje op de bagagedrager, staan we aan de Biesbosch.

We volgen de fietsknooppunten door de Noordwaard Polder richting Werkendam, waar we een hapje eten. Mooie asfaltpaden, veel bruggen, water en groen. En wind.

Op de terugweg volgen we meer de zuidelijke kant van de Noordwaard Polder, en dan plots, in de middle of nowhere, hoor ik Zoë achter me roepen: "Mamaaa!!! Er is een kast!".
Ik dacht even dat ik het fout begrepen had, maar nee.

Tot mijn grote verwondering staat daar inderdaad een eenzame kast langs de weg, met allerlei spulletjes te koop ten voordele van het goede doel (Mercy Ships): huisgemaakte jam, oorbellen, schalen, en een leuk setje glazen en fles in 100% gerecycleerd glas, Zoë was er direct gek op.

Helaas is niet elke bezoeker even eerlijk, aan de kast hing dan ook de eufemistische boodschap:"Lieve mensen, hartelijk dank dat u ons goede doel wilt steunen door deze producten te kopen. Helaas wordt er wel eens vergeten te betalen. Jammer, want dit gaat ten koste van de hulpbehoevende mens in Afrika".

Wij doen natuurlijk gewoon onze centjes in het vastgetapete kluisje, en binden de goodies vast op de fiets, en de jam in mijn rugzakje.

Verderop kruipen we even op een uitkijktoren en genieten van het uitzicht. Veel water en dreigende wolken.

De hemelsluizen gaan open, maar gelukkig houdt de kartonnen doos het uit. Vlak voor we weer op het veer stappen aan de Kop van 't Land is er nog tijd voor een bord poffertjes in de Brabantse Biesbosch, waar de harige kippen en hanen vrij rondlopen tussen de tafeltjes.

Net voor 17u leveren we onze trikes weer in. We kunnen nog een half uurtje gaan shoppen denken we, en parkeren snel kortbij het centrum. En dan blijkt dat het donderdag koopavond is, en de winkels tot 21u geopend zijn. We rennen om 19u30 nog snel door de Primark, maar dan moeten we echt vertrekken.

Eerst inchecken in hotel De Watertoren: de ándere oude watermolen van Dordrecht! Dit hotel is veel kleinschaliger dan Villa Augustus, waar we gisteren logeerden. We hebben het geluk om kamer 6 te krijgen: de hoogste kamer. Het koepelvormige plafond is eigenlijk de bodem van  het oude betonnen waterreservoir, uniek! Door de kleine ruitvormige raampjes hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. En heel attent van het hotel, er ligt een oude verrekijker klaar op het nachtkastje om rond te loeren.

Even opfrissen, en dan rijden we naar het vegetarische restaurant De Kop van 't Land, waar ons een feestelijk menu wacht. Smakelijk!

Moeder-dochter-reisje

Ik wou het al lang eens doen, een (kort) reisje met mijn grote dochter. Ineens werden de plannen concreet en vertrokken we voor drie dagen ligfietsen naar Dordrecht!

Waarom ligfietsen? Tja. Watersport was ook nog een ideetje, maar ik vond zo niet direct iets. En Zoë vond het ook wel een goed idee.

Waarom Dordrecht? Simpel, omdat de ligfietsverhuurwinkels niet dik gezaaid liggen. Even googlen, bekijken welke modellen ze verhuren, dan op de kaart kijken (een fijne omgeving met wat water en groen is mooi meegenomen) en een hotel boeken, zo simpel kan het zijn.

Eerst nog wat gaan shoppen, en 's middags gingen we dan naar Maia Dordrecht voor een eerste dagje ligfietsen. Voor Zoë was het de eerste keer, maar zelf ben ik ook een bijna-newbie op een ligfiets. Die 34.000 gereden kilometers in de WAW tellen niét mee als ligfietservaring, besef ik. En dat ene uurtje een paar jaar geleden ook niet echt.

Het was even zoeken voor een geschikte ligfiets voor onze niet-zo-lange benen. Voor mij werd een Flevobike GreenMachine bovengehaald (Ha! daar had ik drie jaar geleden al een uurtje op gefietst!), voor Zoë werd het een Challenge Mistral.

Na enkele pogingen zag ik haar humeur al dalen, maar op karakter probeerde ze het nog een keertje, en fietste dan mooi stabiel weg. Oké, we konden vertrekken!

Mijn smartphone deed dienst als GPS, en ik had al snel spijt dat ik mijn ligfietsers.be shirt niet bijhad. De zakjes vooraan (i.p.v. op de rug, zoals bij gewone fietstruitjes) zijn onontbeerlijk op een open ligger. Tja, het werd dan maar behelpen, gsm in de broek dus.

Omdat de ligfietsen voor 17u weer binnen moesten zijn, werd het een kort toertje van 22 km. Dat was zeker genoeg, want dochterlief had nog geen "ligvlees" gekweekt, en we moesten het nog twee dagen volhouden!

Dochterlief voelde zich al snel erg op haar gemak op de Challenge, de vering was de max, de kopsteun werd ook geapprecieerd, enkel jammer dat er geen achteruitkijkspiegel op stond. Dat had mijn GreenMachine dan weer wel. Ik vond het wel onhandig dat het stuur net niet helemaal vertikaal wegklapte, waardoor ik nog steeds wat achteruit hing als ik moest afstappen of manoevreren.

De fietspaden waren prachtig, het fietsen relaxed. Toen kreeg ik wel zin in een koffietje en kijk! De Theetuin!

Helaas.

Zoë had het intussen ook al gemerkt.

Deze steiger was niet meer in goede staat:

Nederland heeft dan wel goede fietspaden, maar cafeetjes zijn er toch minder dan in België. Uiteindelijk vond ik mijn koffie pas om 16u30 ergens in het centrum. In een veredelde frituur. En toen kreeg Zoë zin in een kroket, maar er was eigenlijk geen tijd meer. Maar we bestelden dan uiteindelijk tóch nog een kroket, snel opgesmikkeld voor de deur (terwijl ik het slot van de fietsen losmaakte), en we waren nog op tijd terug. Klokslag 17u brachten we de fietsen binnen bij Maia. Héhé.

Het ligfietsvirus had weer een extra slachtoffer gemaakt... (of twee).

Tijd om nog even te gaan shoppen en dan naar het hotel van Villa Augustus, gevestigd in de oude watertoren van Dordrecht. Vanuit onze kamer keken we uit over de prachtige moestuin van het hotel. Aan de andere kant kijkt het hotel uit op het Wantij, een waterweg die helemaal tot aan het oude stadscentrum van Dordrecht gaat. Je kan vanuit het hotel zelfs een boottochtje maken naar de oude stad, maar daarvoor waren we niet naar hier gekomen natuurlijk.

Na een beetje relaxen op de kamer gingen we dan te voet naar het centrum (met de auto geraak je daar toch nergens) om sushi te eten. Helemaal overeten zijn we dan via de oude haven teruggewandeld naar ons hotel. Morgen weer een dag, maar dan op drie wielen!