dinsdag 8 mei 2018

I am The Passenger


Na drie dagen in de zon te liggen (en intussen een beetje te peddelen natuurlijk) zal het mijn getergd gezicht deugd doen om een dagje binnen te zitten in de schaduw. Ondanks veelvuldig insmeren (zondag zelfs met factor 50) ben ik toch goed verbrand.
Zondagavond kom ik dan aan de Volvo-boot in Gent. Eerst een levende ziel zoeken om mijn ticket te vragen, en dan gewapend met de code om de poort te openen naar de gate!



Waw, toch wel indrukwekkend. Met mijn nietig fietsje op zo’n gigantische boot mogen rijden, en dan kunnen kennismaken met een heel andere wereld. Ik voel me bevoorrecht.
Een jonge man controleert mijn identiteitskaart met de passagierslijst. Ik ben de enige passagier op deze reis!
Mijn identiteitskaart wordt afgenomen. Ik krijg al visioenen over gedwongen prostitutie, maar daar ben ik nu wel wat te oud voor. Het blijkt gewoon een van de vele anti-terreurmaatregelen te zijn.

Alle bagage moet uit de fiets, want tijdens de reis mag ik niet meer naar het voertuig. Op de boot is de voertaal (voor mij) Engels, de 16 bemanningsleden zijn voornamelijk Denen en Zweden.

Om 22u vaart de boot af. Ik geniet van de passage door het kanaal Gent-Terneuzen. Prachtig, dat zicht op de trailers vooraan op het dek, met aan weerszijden de lichtjes op de oever, de wachtende auto’s aan de openstaande bruggen.
In Terneuzen vallen mijn ogen langzaam dicht, bedtijd.

Het is zondag, en daarom zijn er vrij weinig trailers geladen op het schip. De zee is ook uitzonderlijk kalm.

Ik krijg mijn ontbijt in de passagiersruimte, gescheiden van de mess voor de crew door de keuken. Het is hier overal zo rustig, stil, leeg.

Er is een héél klein beetje wifi, geduld is nodig. Ik lees wat in mijn boek “The Subtle Art of Not Giving A Fuck”, een absolute aanrader. Om 15u mag ik een bezoekje brengen aan de brug (onder begeleiding, want alleen rondlopen is streng verboden). Tijd voor nog een middagdutje, daar ben ik goed in.

De “brug” is opvallend groot! Het deed nog het meest denken aan Star Trek. Op één van de schermen kon je mijn WAW-tje zien staan op het bijna-lege laaddek. Sturen gebeurt met een piepklein hendeltje.




Aan de zijkanten van het schip kan je door een glazen plaat in de bodem het water onder je door zien glijden, om bij manoeuvres in de haven of sluizen goed te kunnen bijsturen.
Er is zelfs een zwembad. Weer een regulering, in Denemarken is op een schip vanaf een bepaalde grootte een zwembad verplicht. Water zat er niet in, nu.

Zo, alle batterijen zijn opgeladen, straks mijn “valiezen” inpakken en dan bedje in. Morgen al vroeg op, om 7u komen we aan.


2 opmerkingen:

  1. wat een geweldige ervaring Helen, en wat zouden we dolgraag met je meefietsen, nou, dat doen we dan maar virtueel door je belevenissen op de voet te volgen. hou ons op de hoogte, goede reis en pas op jezelf.
    Joop en Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een geweldig avontuur! Geniet van je reis en wij volgen je hier mee. Groeten Rienske

    BeantwoordenVerwijderen